tulpenrit 2011

Een T u l p e n r i t met weinig tulpen

Het was Tulpenrit vandaag, en die werd, zoals eerder, in Schagen, Noord-Holland verreden. Verzamelen tussen 10 en 11 uur, was er gezegt, maar dan moest ik daar nog wel naartoe. De wind zou waarschijnlijk de hele dag een rol van meer of minder betekenis spelen, evenals de zon. 27 graden Celcius was er voorspeld, en dat is toch zweten onder de noodzakelijke dikke jas. Eerst moest ik maar eens de "Rode Rakker" en mezelf naar Schagen rbrengen. Vanuit Ede de A30 op ging prima. Een heerlijk zonnetje, niet te veel wind, en helemaal binnendoor hoefde dus niet. Bij Barneveld werd daarom de A1 gekozen, en vandaar de A27, richting Zwolle. Maar bij Harderwijk ging het toch verder over de binnendoorwegen, richting Lelystad. TomTom, die ik had ingesteld op 'snelste route' probeerde me totaan Harderwijk terug te laten rijden, maar daar wijzigde ik "snelste route" naar "vermijd snelwegen" en toen was mijn navigator het weer met me eens. Zodoende reed ik wat later over de sluizen van Lelystad de dijk naar Enkhuizen op.
... sluizen van Lelystad ...
De dijk Lelystad-Enkhuizen lag tussen twee golvende staalgrijze watervlakten in. De wind, die nu kennelijk echt kracht 4 had, probeerde me op het eerste stukje van die dijk met CX en kuip en al opzij te duwen, totdat de dijk me te hulp kwam, en me achter het net voldoende oprijzende dijklichaam de beschutting bood die ik zo goed kon gebruiken. Verderop draaide de dijk, en gemakshalve hadden ze de weg ook mee laten draaien. Nu kwam de wind meer van achteren, en inplaats van te hinderen hielp de wind me nu. Met een vaartje van 100km/u reed in in de richting van Enkhuizen. Ver achter me de koplampen van een auto, en in de verte voor me de contouren van een andere auto. Druk was het niet op de dijk, totdat we in de buurt van Enkhuizen kwamen. Daar bleek dat er één auto niet veel haast had, en die hield de rest een beetje op. Ik had ook geen haast, maar de vaart ging er wel uit. Ik besloot om achter de TomTom aan te rijden, dan kom je nog eens ergens. En zo reed ik langs Medemblik en Winkel naar Schagen. Zoekend naar een tankstation zag ik ineens in de spiegel een kuip en daaronder een CX. Inderdaad, een CX-er die kennelijk ook onderweg was naar "de Posthoorn". Gezamelijk gingen we eerst even tanken. Na het afrekenen was er tijd voor een kort praatje. Of dat de "Rode Rakker" was, vroeg hij. Ja, dat was hem, en dan moest ik natuurlijk HansV zijn. Ook dat klopte. Hij was WillemCX, en daarmee waren de plichtplegingen voorbij, en reden we het laatste stukje naar de de Markt in Schagen, alwaar ik voor "de Posthoorn" al een ruime verzameling motoren zag staan. We waren duidelijk niet de eersten.
... duidelijk niet de eersten ...
Een uitgebreide, in de meeste gevallen hernieuwde, kennismaking volgde. Laurens was er natuurlijk, en Beussie en Theo en Norbert en Hans en .... Het was een uitgebreid gezelschap. De tijd tot elf uur, de aanvangstijd van de tulpenrit editie 2011, werd gekort met koffie, kletspraatjes en motor kijken. Henk arriveerde, evenals Luc, en even later kwamen Wouter en Pauline. Uiteindelijk waren er vijftien motorrijders aanwezig, weliswaar niet allemaal op een CX of GL, maar ach, moet kunnen. Luc had nog even een probleempje. Knipperlicht rechts deed het normaal, maar knipperlicht links bleef de voorste knipper vast branden, en de achterste deed niets. Wat zou dat kunnen zijn? Mijn eerste gedachte was natuurlijk: een defect lampje in de achterste knipper links. Niemand had een reserve lampje bij zich, dus het moest even wachtten. Later, als we bij Motoport zouden stoppen na de tweede etappe, zou het opgelost kunnen worden, bedacht ik me.
... eerste deel ...
Het eerste deel van deze Tulpenrit ging naar Camperduin. Maar niet rechtstreeks, want dan was er geen lol aan. Laurens had zijn Tulpenrit 2011 in drie stukken geknipt, die ons de mooiste plekjes van Noord-Holland zouden laten zien. Het stralende weer zou het plezier ook nog verhogen, want motorrijden is veel leuker bij mooi weer als op regenachtige, koude dagen. Helaas was het mooie weer ook een spelbreker. Vanwege het warme voorjaar en de vroege lente waren op de meeste velden de bloembollen al 'gekopt', d.w.z. de bloemen al van de stengel gesneden. Wat overbleef was een zee van groen, ontdaan van de gekleurde schoonheid van duizenden bloemen. Tijdens de rit zagen we soms nog restanten van bloembladeren tussen de rijen met gekopte tulpen op de grond liggen, stille getuigen van de eens uitbundige pracht van de hier staande bloembollen. Door Schagerbrug ging het, waar een onoverzichtelijk kruispunt met mogelijk verkeer van rechts behoedzaam werd overgestoken, en dan naar 't Zand, en Sint Maartensvlotbrug waar beide keren het Noord-Hollands kanaal via een vlotbrug werd overgestoken. Van dit type brug zijn er nog maar vier in Nederland, alle vier over, of is het in?, het Noord-Hollands kanaal. Vlak nadat we een tweede keer door Schagerbrug waren gekomen draaiden we de Nieuwedijk op, die later overgaat in de Oude Westfriese zeedijk. Meer dan vierhonderd jaar lang was dit de buitendijk van Westfriesland, totdat, rond 1600, een nieuwe dijk werd aangelegd. Evenals de Nieuwedijk vroeg ook de Oude Westfriese zeedijk, die zich met de dijk-eigen bochtige kronkels door het Westfriese landschap slingerde, wel wat meer aandacht voor het dijkje-rijden als voor het landschap, wat zich onder de lentezon aan ons presenteerde in vlakken van afwisselend groen. Hoe mooi dat groen ook was, omdat nu van heel dichtbij te gaan bekijken als gevolg van het met motor en al van de dijk geraken, nee, dat leek me geen goed idee. Langs het dorpje Eenigenburg ging het verder, weer een vlotbrug over, de derde, en toen was er even een moment van grote verwarring. Ik had Laurens gevraagd om een plekje voor een 'foto-momentje' te zoeken en vlak na de rotonde die de N9 met de N502 verbind was er een mooi stukje. Alle motoren werden netjes op een rij gezet, en ik pakte mijn camera. Blauwe bloemen bedekten het veld totaan de horizon, en klik, een foto. Dan nog een foto van de hele rij met motoren, en klik, weer een foto. Wat mij betreft konden we weer verder. Maar niet iedereen had begrepen dat er enkel een 'foto-stop' gehouden zou worden.
... blauwe bloemen ...	... vijftien motoren ...
Een aantal hadden de noodzakelijke sigaret al opgestoken, en weer anderen waren al aan het meegebrachte lunchpakketje begonnen. Het zorgde even voor wat verwarring toen Laurens weer verder reed. Maar we waren nu bijna bij Camperduin. Het beoogde parkeerplekje, een verlaten frietkraam, was niet meer beschikbaar, omdat de frietkraam niet meer verlaten was. Toch lukte het om alle vijftien motoren min of meer met goed fatsoen te parkeren. Bij Minkema werd er door een aantal lunch gehouden, met uitzicht op het strand en de zee. Totdat de bestelde lunch kwam natuurlijk, want toen had dát uitzicht de voorrang. Het was even stevig dooreten, maar toen was ook dat weer weggewerkt, en konden we aan de volgende, tweede, etappe van de Tulpenrit 2011 beginnen.
... lunch ...	... weggewerkt ...
... tweede deel ...
Terug naar 't Zand ging het, langs de duinen, en daarna de vlotbrug weer over. Daarna een stuk langs het kanaal, en dan omhoog, het dijkje over en weer naar beneden, eerst de Zuiderweg, en toen de Middenweg op. Een fraaie weg was het, af en toe geheel overkoepeld door bomen, die met de ineen gestrengelde takken een groene tunnel over de weg vormden en verderop met bomen, op een karakteristieke manier kromgegroeid, ten gevolge van de "one way wind", de wind die in Noord-Holland bijna altijd vanuit zee waait.
... one way wind ... Gedeelte van een foto uit Google Earth™
Met een grote boog ging het nu verder naar Anna Paulowna, en daar langs het water naar de brug over het Balgzandkanaal. Rechts van ons verscheen nu het Amstelmeer, terwijl wij verder reden over de zogenaamde 'kleine afsluitdijk', de dijk tussen het plaatsje Van Ewijcksluis en het voormalige eiland Wieringen. En vlak over deze dijk had Laurens een prachtig mooi weggetje uitgezocht. Een smalle weg, dat was deze Quarantaineweg, maar hij leidde onze motoren wel tussen de camping en de Waddenzee, waar in de verte het marine complex van Den Helder zichtbaar was, en nog verder weg, in de vage grijsheid nabij de einder, de contouren van het eiland Texel grijs tegen grijs waarneembaar waren. Een paar minuten later kwamen we aan in Hippolytushoef, alwaar we bij Motoport de uitgestalde verzameling motoren konden bewonderen, en ons te goed konden doen aan een kopje koffie. Als tegenprestatie konden de mensen bij Motoport de 'oude glorie' van onze CX-en bewonderen. Het was wel iets anders als de uitbundig glimmende en glanzende nieuwste Ducati's of Honda's, dat wel.
... motoport Hippolytushoef ... foto van de site van MotoPort
Hier probeerde ik het knipperlicht van de CX van Luc te repareren, maar helaas was het niet het lampje wat defect was, maar moest er ergens een los draadje zitten. Luc zou er thuis wel verder naar kijken. Inderdaad verscheen later een berichtje van Luc op het forum van de club dat er een stekkertje in de koplamp los had gelegen. Toen het stekkertje weer vast zat werkte het knipperlicht ook weer naar behoren.
... het derde deel ...
Vanaf Hippolytushoef begonnen we aan de laatste etappe. Door het dorpje Westerland en door De Haulkes, over de Amstelmeerweg, de weg die langs de Amstelmeerdijk loopt, en langs de jachthaven. In Westerland en De Haulkes waren er duizenden bloesem-blaadjes die zacht dwarrelend uit de kastanje bomen over ons heen sneeuwden terwijl wij ons over de kronkelende weg onder die kastanjes in de richting van Schagen voortbewogen. Snel ging het niet, want een auto vond dat je hier hooguit 50 mocht rijden, terwijl de borden aan de kant van de weg toch echt 80 aangaven. Maar goed, we hadden geen haast, en bij een brugje stopte de automobilist, misschien wel omdat hij zenuwachtig werd van die hele sliert motorijders die steeds maar niet inhaalden. Dat was hij vast niet gewend. Bochtje naar links en een bochtje naar rechts en verder ging het. De losse grond achter de duinen, zo bij uitstek geschikt voor de bloembollenteelt, was door de aanhoudende droogte van dit warme voorjaar nog droger als normaal, en liet zich door de wind makkelijk wegblazen, in grote stofwolken over de weg waar wij reden. Toch, stofwolken en wind ten spijt, naderden we na een ruim half uurtje Schagen alweer. Vanwege de drukte was het eventjes moeilijk om "de Posthoorn" weer te bereiken, maar een paar minuten later was het officiële gedeelte van de Tulpenrit 2011 toch afgelopen. De meeste CX en andere machines werden nog voor het terras geparkeerd, een enkeling ging meteen door naar huis. Ik besloot om eventje nog bij te komen, de warme jas even uit te doen en met een koel cola-tje in de scahduw van de luifel even bij te gaan zitten komen. Dat duurde ongeveer twintig minuten, en toen vond ik het wel tijd worden om toch maar eens de thuisreis aan te vangen. Een bedankje aan Laurens, voor een perfecte CX-toertocht, een zwaai naar de anderen die zich nog op het terras bevonden, en toen de warme jas weer aan.
Luc, die tegelijk met mij vertrok vroeg zich af hoe hij weer bij de rondweg om Schagen kon komen. Nu was ik in het verleden al vaker in Schagen geweest, dus was het geen probleem om Luc even voor te rijden naar de rondweg. Ik moest toch ook die kant op. En waar Luc op een gegeven moment rechtdoor ging, richting Alkmaar, ging ik linksaf, in de richting van Medemblik. En ja, ik ging dezelfde weg terug door Noord-Holland als dat ik op de heenweg had genomen, rustig achter de navigatie suggesties van mijn TomTom aanrijdend.
Bij Enkhuizen ging het vizier van de helm wel dicht, want ik dacht er plots aan hoe dat in 2007 geleden was gegaan, toen ik, terugkomend van de Tulpenrit, ineens door een zwerm mugjes of vliegjes reed, waarbij het vizier binnen enkele seconden veranderde in een ondoorzichtige begraafplaats voor geplette vliegjes. Maar het 60km/u rijdende busje voor me had kennelijk alle vliegjes al geplet, of ze waren er gewoon niet. Het busje was er wel, en had moeite, om de een of andere reden, om boven de 90 uit te komen. Inhalen vond ik, gezien het tegemoet komende verkeer, niet raadzaam, dus werd het een rustige overtocht.
Door Lelystad heen, naar Harderwijk, en even tanken langs de N305. Dan kiezen: werd het Nijkerk of toch Harderwijk? Een grote logge tankauto, die vanaf Harderwijk naar Nijkerk draaide maakte de keuze makkelijk. En dus reed ik bij Harderwijk naar de N302. Waar ik echter naar de N310 moest afbuigen stond een groot bord: N310 afgesloten, omleiding. En zo kwam ik vlak langs die andere bekende plek, Bud's, de Veluwse stamtafel locatie.
Omleiding volgen? of toch TomTom, die me, en dat zag ik al, over Kootwijk zou laten rijden. De zon scheen, een prachtige lucht, en hoewel het in de dikkejas erg (stinkend) warm was werd het toch de weg door Kootwijk, één van de mooiste stukjes weg in Nederland.
... Kootwijk ...	... mooiste stukjes weg ...
Mooi was het wel, die weg, maar ook hier kwam een eind aan. Via Harskamp en Wekerom rolden de laatste kilometers naar Ede onder de banden van mijn Cx door, en pas na half zeven parkeerde ik de CX op zijn vaste plekje, achter het huis. Nu eerst douchen, om de zweetlucht kwijt te raken, dan wat eten, en ten slotte nog een stukje voor het logboek schrijven. Ik had het er gewoon nog druk mee.........

Terug naar de Motorpagina