vlaams2016

De Vlaamse toertocht van 2016

Op de site van de Dutch Honda CX-V twin club verscheen de mededeling dat Jan-van-Wilma weer een minitreffen met toerrit wilde organiseren, en wel op 17 en 18 september. In eerste instantie leek het me wel een leuke bedoening te worden, zeker met het bekende pizza eten bij Jan, maar helaas, dat ging niet lukken. Op dezelfde 17de september was mijn schoonzus jarig, en omdat ze maar één keertje 65 jaar werd kon ik het natuurlijk niet maken om daar niet bij aanwezig te zijn. Dus geen pizza of BBQ bij Jan. Maar betekende dat dan ook geen toerrit?
Wat rekenen, en wat kijken op de computer, met hulp van Tyre, en ja, als ik maar vroeg genoeg vertrok uit Ede dan kon ik best op tijd in Balen zijn, bij de tijdelijk camping 'Les Deux Pneux' Maar vroeg genoeg was eerder een vertrek om zes dan een vertrek om zeven uur, en dat was wel heel erg vroeg.
... mededeling ...
Toch was het ongeveer de enige uitvoerbare mogelijkheid. Ik zag het in elk geval niet zitten om 's avonds laat, na een feestelijk dagje in de omgeving van IJmuiden, na half tien te vertrekken naar België. Dat was een beetje te veel van het goede.
Dus liep de volgende dag, zondag 18 september op het ijselijk vroege tijdstip van half zes de wekker af. Het koste wat moeite om heel stilletjes op te staan, en de gebruikelijke ochtend rituelen in een zo groot mogelijk stilte te voltooien. En net toen ik dacht, gelukkig, ze slaapt nog, kwam Joke me een goede reis wensen. Ze was toch wakker geworden.......
Het was kwart over zes toen ik de CX de poort uitreed, op weg naar Balen, een ritje van bijna 150 kilometers. En het was nog stikdonker ook. Ik ben geen liefhebber van motorrijden in het donker, en zeker niet als ik niet helemaal zeker weet of de reparatie met nieuwe stekkers en een ander contactslot het houd. Overdag was er een test rit geweest, maar in het donker is een missend achterlicht wel heel erg gevaarlijk. Vlak voordat ik de snelweg opreed werd er nog eventjes vlug gecontroleerd. Ja, het licht achter deed het, vooruit dan maar.
Het was stil op de A12, heel erg stil zo vroeg heel vroeg op deze donkere zondagmorgen. Het was ook erg donker, en dus was het niet mogelijk om ver vooruit te kijken, en de weg te 'lezen'. Best wel lastig. Aan de andere kant, ik kende de weg wel redelijk, en tot aan de afslag Oosterbeek op de A50 was de weg bekend terrein. Pas vanaf Oosterbeek was het wat minder bekend, en na knooppunt Ewijk moest ik er maar op vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen.
Zo af en toe kwam er een auto voorbij, waarvan de achterlichten een goed baken in de duisternis vormden. Maar verder bleef het rustig, tot in de buurt van Eindhoven. Daar was toch wel wat meer verkeer, en daar werd ik ingehaald door een bestelbusje die ruim voor me weer op de rechterbaan invoegde. En dan merk je op de motor dat achter zo'n busje toch een heleboel turbulentie ontstaat, want op dat moment werd het windgeruis, ondanks de ingeplugde oordopjes, wel heel erg hoorbaar, evenals de windbewegingen voelbaar werden, die tot op dat moment amper merkbaar waren. Eventjes afstand nemen door het gas terug te nemen. En toen werd het weer iets rustiger.
Bij de laatste pomp voor de grens werd er getankt. Het was een onbemand benzine station, waar ik bij een paal moest opgeven waar ik stond en wat ik wilde. Ik hou niet van die dingen, maar het was benzine, en ik was binnen dertig kilometer van Balen, dus tanken en even een paar minuutjes rusten. Met een bijna volle tank aan een toertocht beginnen is altijd een goed idee, en na ruim een uur rijden even een paar minuten rusten is ook helemaal geen slecht idee.
Ik merkte het direct, toen ik België binnenreed. Het asfalt van de Nederlandse A67 was van een duidelijk betere kwaliteit dan het asfalt van de Belgische A21, ook al was het dezelfde E34. Spoorvorming in de vorm van lengte ribbels deed me besluiten om toch maar niet boven de 70km/u te gaan. En zelf met die beperkte snelheid had ik het idee dat ik van links naar recht naar links geslingerd werd. Leuk ? Nee, echt niet, en ik was dan ook blij dat de afslag Moll in zicht kwam, en ik de snelweg mocht verlaten.
TomTom was het niet eens met de aanwijzing op de borden, die aangaf dat ik beter rechtsaf kon gaan, maar deze keer vertrouwde ik erop dat de TomTom het wel wist, en bovendien, het leek erop dat ik hier al eens eerder was geweest. De omgeving was toch een beetje bekend, en zo kwam ik, iets na acht uur, aan bij het huis van Jan en Wilma. Jan was al wakker, en stond op het punt om verse broodjes te halen voor het ontbijt, en kwam me verwelkomen. Ik kreeg een plek op het terras in een makkelijke stoel, en dat was dat.
Een half uurtje later was het ontbijt-tijd. In de tussentijd had ik de meeste anderen al ontmoet, die hier de nacht hadden doorgebracht. Niet in tentjes, maar in de grote en vooral verwarmde garage waar een slaapzaaltje was ingericht. En dat scheelt toch een hoop in de kou, die zo in september gebruikelijk kan zijn.
Het ontbijt was van grote klasse, en neem vooral nog want het moet op. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen en Henk, Terry, Antoon, Henk Honkie Tonkie, ikzelf en de andere aanwezigen deden de maaltijd eer aan. En nog bleef er over. Om tien voor tien was het tijd om de motoren te gaan starten. Toch werd het moment van vertrek nog even uitgesteld omdat Jorgen aankwam, en die kreeg ook nog een klein ontbijtje voorgezet, na zijn rit van ruim 140 kilometers. En zoals ik uit ervaring wist, dan gaat een klein hapje er wel in.
... ontbijt van grote klasse ...	... motoren starten ...
Uiteindelijk vertrokken we. Jan met Wilma op een grote Pan-European voorop, en ik wist mezelf in de tweede positie te krijgen. Eerst maar naar Meerkerk, waar in het centrum de groep werd uitgebreid met Henny en Ben, en Dirk. En toen werd er vertrokken. Jan had besloten om een gedeelte van een toeristische route te rijden, en dat was niet verkeerd. Via leuke, smalle weggetjes, afgewisseld met af en toe een wat grotere weg, reden we door het Belgische land. Heel langzaam veranderde de omgeving, en de heuvels werden hoger, de dalen breder tot …..
... gedeelte van een toeristische route ...
Jan gaf aan naar links te willen afslaan, maar die weg was afgesloten. Een volgende linksaf lukte ook al niet, en pas drie of vier afgesloten linksen later lukte het wel. Toen zaten we al dicht in de buurt van de taalgrens, die België effectief, maar heel onzichtbaar in tweeën deelt. Alhoewel onzichtbaar? Plotseling was 'Te Koop' veranderd in 'A Vendre' en 'Omleiding' heette nu simpelweg 'Deviation'. Pas kilometers later was 'Rappel' weer gewoon 'Herhaling', toen we weer in het Vlaamse gedeelte van België waren aangekomen.
Door alle wijzigingen in de weg, met de afsluitingen en dergelijke, was het nu echt zoeken naar een rustpuntje. Dat werd gevonden in Groot Gelmen, bij 'Het Lelijke Eendje'. De motoren werden op een pleintje voor de kerk geparkeerd, en wij parkeerden onszelf op het terras. Eigenlijk waren we niet zo heel erg welkom, want ja, we wilden alleen maar wat drinken, koffie, thee of fris, en daar was het etablissement niet op ingericht. Maar bij hoge uitzondering, en omdat er verder toch niemand was, mochten we op het terras plaatsnemen, en werden onze bestellingen door een wat nors kijkende juffrouw opgenomen.
... op een pleintje ...	... mochten we op het terras ...
Na deze zo noodzakelijke rustpauze werd de reis terug aangevangen. Want ja, het is hier erg mooi, met fraaie uitzichten vanaf deze of die heuvelrug, maar we wilden ook weer terug. Weer ging de rit door Belgisch afwisselende landschap, maar deze keer zaten er ook een paar flinke steden in de route.
In Hasselt raakten de voorste rijders weer eens een aantal mede-toerrijders kwijt. Maar zoals gewoonlijk werd er gestopt, ditmaal bij een tankstation. En als je daar dan toch staat.... Net als een aantal anderen vulde in de tank van mijn motor. Snel rekenend kwam ik tot de conclusie dat ik, als ik nu zou tanken, ik straks in één keer door zou kunnen rijden naar huis. Dus werd er getankt. En toen de overige toerders er ook waren, en zij die dat wilden ook getankt hadden, werd er weer vertrokken.... naar de McDonalds aan de overzijde van de weg, om een aantal de gelegenheid te geven even wat dringends te doen.
Niet veel later vertrok Antoon. Kennelijk was voor hem de snelste weg naar huis een andere als de weg via Balen. Ikzelf had ook iets dergelijks overwogen, maar het bleek niet zoveel uit te maken volgens de TomTom. Dus reed ik mee tot het einde van het tweede deel van de rit, in Balen. En daar moesten we toch bijna zijn, dacht ik op een gegeven moment, want kijk, dat bankje en die bocht wist ik nog van de heen reis. Toen waren we hier ook al langs gekomen.
... tweede deel van de rit ...
Toch duurde het nog even voordat we in Balen aankwamen. Maar eenmaal daar werd er een grote pot koffie gezet, en mochten we toetasten van de lekkernijen die overgebleven waren van het ontbijt. Ikzelf had niet zoveel honger, maar wel dorst, en dan is een flink glas water best wel lekker, en een tweede ook.
Het was gezellig, maar er lagen nog ongeveer 150 kilometers tussen mij en 'thuis'. Ik vond het tijd worden om op te stappen, en de CX in de richting Nederland te gaan sturen, op weg naar Ede. Er werd afscheid genomen van de verzamelde CX-ers, en Janen Wilma werden bedankt voor het gastvrije onthaal, en de oordopjes werden ingedaan. Helm op, en op weg, naar huis.
Met de gedachten aan de ervaringen met de Belgische snelwegen deze ochtend koos ik voor het alternatief, hoewel dat alternatief ook een lastig stukje weg had. Bij de Bailay brug over het kanaal Bocholt-Herentals is er een meter of vijftig aan kinderkopjes, een waardeloos stuk om met de motor over te rijden. Het ging allemaal goed, en ik had het vaker gedaan. Niet veel later reed ik Nederland weer binnen. Nu nog de snelweg op, en daarna rustigjes aan op huis toe.
En als je zelf heel rustig doet, dan valt zo'n stuk snelweg erg mee. Tenzij je natuurlijk, zoals ik, achter een autootje terecht komt wat met 70 km/u nog rustiger aan doet. Zodra het kon werd het autootje dan ook ingehaald, want 70 vond ik net iets te weinig van het goede.
Eenmaal thuisgekomen werd er snel een rekensommetje gemaakt tussen de verschillende kilometer standen. En de uitkomst was dat ik deze dag 480 kilometers had afgelegd. Iets van 150 heen, 180 toerrit, en dan weer 150 terug. Best wel een flink stukje............

Terug naar de Motorpagina