Terug naar de Motorpagina

De Openingsrit van 2019

In de derde maand van het jaar is het dan weer zover: de motoren die bij de belastingdienst in de overgangsregeling zitten mogen weer de weg op, na drie maanden van stof vergaren in garages, opslagloodsen of min of meer stoffige schuren. Maar, waar rijden we dan naar toe?
Marcel, MAST op de site van de Dutch Honda CX V-twin club had wel een idee. Op 17 Maart, zo verscheen zijn aankondiging, zou hij een toertochtje rijden, en wie wilde, kon mee. Helaas, ik wilde wel, maar wegens andere afspraken kon het toch niet. Echter, de weergerichten voor die dag waren dermate slecht, dat op het laatste moment de tocht 14 dagen werd uitgesteld, en dus naar de laatste zondag van die maand, 31 maart. En dat paste nog wel in de reeds zo volle agenda.
... toertochtje ...
Die zondag morgen zag het weer er best redelijk uit, in elk geval voor eind maart. De CX stond klaar, de accu was netjes bijgeladen, en er zat voldoende benzine in de tank om in elk geval het allereerste stuk, tot aan de 'van der Valk-Vianen' af te leggen. Niet al te ver daar vandaan zou een tankstation moeten zitten, zodat ik de CX netjes kon aftanken voor het begin van de rit. Helm op, handschoenen aan en toen werd de CX onder het canvas vandaan gehaald, en gestart. Geen problemen.....
Ik had, ondanks het feit dat mijn 'Rode Rakker' het hele jaar de weg op mocht, nog niet zo heel erg veel gereden dit jaar, Winterstop, daar deed ik niet echt aan, maar een pekelstop, of een gladde weg stop, dat wel, En ook regen gaf de aanleiding om toch de motor maar te laten staan. Dus zo heel erg veel snelweg had ik de laatste maanden niet onder de banden door de duwt. Maar ik ging de A12 op, en na een paar minuten was het weer helemaal vertrouwd. Niet teveel wind, maximum snelheid honderd kilometer per uur, rustigjes aan.
Bij Maarn kreeg ik in de spiegels een koplamp in het zicht, een motor die net iets sneller reed als ik. Gele koplamp, rode kuip, wit-achtige helm, het zo best eens Frans kunnen wezen. Enkele kilometers verderop bleek het inderdaad Frans te zijn. Ook hij was onderweg naar Vianen, en reed met me mee.
Bij Lunetten werd de A12 verlaten, en de A27 naar het zuiden genomen, volgens de TomTom de snelste route. Welnu, we zouden het wel zien. Nauwelijks waren we ingevoegd op de A27, of een motorrijder kwam ons achterop. In tegenstelling tot andere motoren bleef deze achter ons rijden, Ik bekeek het zo eens in de spiegels. Het leek er op dat Henk 'Honkie Tonkie' zich bij ons had aangesloten. Na de afrit kwam er een verkeerslicht waar we even moesten wachten, en waar ik me even kon omdraaien. Inderdaad, Henk op zijn Custom reed de laatste kilometers mee.
Achter de TomTom aanrijdend reden we door Vianen heen. Rotonde, over een brug, weer een rotonde en daar was al de verwachtte benzine pomp. Met de anderen achter me aan reed ik de CX naar de pomp. En goed voorbeeld doet goed volgen. Na het afrekenen bleek dat ook Frans toch maar even ging tanken. Maar hij niet alleen. Erik met zijn GL, en een CX650 rijder stonden ook hun machine af te tanken, om volgetankt aan het toerritje te kunnen beginnen.
... volgetankt ...
Frans en ik reden ondertussen verder, de laatste paar honderd meter naar de 'van der Valk' toe. Maar waar was nou die ingang? Na wat heen en weer gedraai kwamen we weer uit bij een slagboom. Hoe verder? Dat bleek simpel, want hoewel er paaltjes stonden, was de ruimte tussen de paaltjes groot genoeg om mijn CX door te laten. Jammer van die slagboom, maar een CX kon hij niet tegenhouden. Ook Frans besloot tot deze simpele oplossing. En nadat er op het parkeerterreintje nog net een plekje voor een auto was gevonden, werden de twee motoren daar gezet, en dat was dat.
Binnen vonden we Marcel en Henk, en even later kwamen ook Erik en de onbekende motorrijder, die zich voorstelde als Ruben. Vlak daarna kwam ook KuipWillem binnen. Wat nu?
Het bleek een goed moment voor een kopje koffie, en terwijl we daar zaten kwamen ook Brenda en Wim binnen. Dat waren de laatsten, en toen ook deze de koffie en thee weggewerkt hadden, kon er aan de toerit begonnen worden.
Buiten werden de diverse motoren weer opgezocht, en helmen opgezet en al die handelingen verricht die de schijnbare chaos van het vertrek dienen te omlijsten. Zelf had ik mijn jas al dichtgeknoopt toen ik besefte dat ik nog iets uit de tas in de binnenzak moest doen, en daarna moest de camera nog ergens ander gelegd worden....
... schijnbare chaos ...
Eindelijk was iedereen klaar voor het vertrek. Ik hadf besloten om ergens achteraan te gaan rijden. Het was een kleine groep, en ik had tenslotte de route ook in de TomTom staan, mocht ik de rest kwijtraken. En al bij het eerste verkeerslicht raakten Frans, die net voor me reed, en ik de rest kwijt. Geen probleem,. Een paar minuten later reden we weer, en vonden snel genoeg aansluiting bij de overige CX-ers. Verderop in Vianen was er weer een verkeerslicht, en deze keer was ik de enige die achterbleef. Heel in de verte zag ik Frans stoppen, nadat hij een rotonde driekwart had gedaan. Daar moet ik ook langs, begreep ik.
Niet veel later reden we over een dijk, het eerste stuk dijk van de dag, en zeker niet het laatste. Plots stuurde Henk 'Honkie Tonkie' de CX naar de zijkant, en stopte. Toch maar even vragen wat er aan de hand was. En toen bleek dat Henk vergeten had om de helmband vast te maken, en dan heeft zo'n helm niet veel nut, mocht je 'm nodig hebben.
De rit over de dijkjes en dijken werd vervolgd, de aansluiting met het hoofdgroepje was snel gevonden, en nu was het tijd om toch ook eens te kijken naar de omgeving, waar bloesemende bomen langs de weg stonden en waar springerige lammetjes genoten van deze vrij zachte dag. Ik moest niet al te veel aandacht aan de kant van de weg besteden, want de weg zelf had af en toe ook een lastige verrassing voor een motorfiets in petto. Een verrassing waar ik helemaal niet blij van werd was wel de aanwezigheid van lengtescheuren en uithollingen in het wegdek. En soms leek het wel of mijn CX-je ook een springerig lammetjes was.
Bij Everdingen was er even genoeg gedijkt, en via Diefdijk reden we op de grens van Zuid-Holland en Gelderland naar Leerdam. Via een aantal rotondes kwamen we aan de andere kant Leerdam weer uit, en wel boven op de Lingedijk, vlak langs het gelijknamige riviertje. In een rustig tempo reden we langs Kedichem, Arkel en Hoog-Blokland, waar we ondertussen al niet meer langs de Linge, maar langs de Kromme Giessen reden. De dijk volgde de kromme Giessen met nog meer bochten dan de rivier had.
Na Giessen reden we op Wijngaarden af, en vandaar ging het verder over een weg door het vlakke land, waar de wind nog even een zwakke poging deed om hinderlijk te zijn. Wat wel hinderlijk was, was de bocht naar links, de volgende dijk op. Die dijk was toch vrij druk, en het lukte niet om als één groep de afslag te nemen. De eerst vijf motoren konden door, maar dat lukte mij en Frans niet. Daarna kon ik wegrijden en, met een auto tussen ons in, ging Frans als laatste de dijk op.
Ergens liet de auto Frans voorgaan, en nog iets verder was de auto voor mij ook verdwenen, naar links, een straat in. We waren weer allemaal bij elkaar. Toch, ondanks het steeds beter worden we weer begon ik me toch wat ongemakkelijk te voelen, want we waren nu een ruim uurtje aan het rijden en langzaamaan begon ik een beetje trek te krijgen. Kennelijk stond mijn innerlijke klok goed ingesteld, want een paar minuten later zwenkte Marcel de motor een parkeerplek op, naast het restaurant 'De Krom' mooi gelegen aan de oever van de Alblas, uitkijkend over het Hollandse polderlandschap, compleet met molen.
... een parkeerplek ...	... Hollandse polder landschap ...
Het bleek dat het eerste deel van de tocht er op zat. Tijd om bij te komen, de eerste ervaringen uit te wisselen en een kopje koffie met iets erbij te doen. Binnen werden we naar een grote ronde tafel geloodst, waar we met ons negenen alle maal tegelijk konden plaatsnemen. En het bijkomende voordeel was dat de helmen allemaal voor ons op die grote tafel konden liggen.
... helmen op de tafel ...
En toen was daar die moeilijke keuze, de keuze tussen lekker eten, en de weegschaal..... Maar de weegschaal stond ver weg, thuis, en het lekkere eten was dichtbij.....
... lekker eten ...
Aangesterkt en verkwikt begonnen we aan de laatste kilometers naar het eindpunt. Via de N480 werd er naar Nieuw-Lekkerland gereden, en vandaar naar rechts over de Lekdijk. Hier was het bekende 'harmonica-effect' voor de laatste rijder eventjes merkbaar, te meer omdat ik de laatste rijder was. Maar sinds het her-opstappen had ik al heel wat kilometertjes onder de bandjes voelen doorschuiven, dus het kwam niet tot grote problemen. De zon scheen op de lek, de dijk was ruim genoeg en het ging allemaal als een motorfiets.
Het veer bij Bergstoep kwam precies op het juiste moment aan, en we konden direct doorrijden de pont op. Even afstappen, even de benen strekken. Ook even betalen, maar er zou toch een mannetje langs moeten komen? Niet betalen dus? Maar dat was wel erg on-Hollands. Tegen de tijd dat de pont de overzijde van de rivier bereikte werd er een mannetje zichtbaar. Zonder ook maar enig vertoon van haast rekende hij bij de eerste motor af, en toen de tweede....
... de pont op ...
Het duurde even, en de eerste auto's waren al weg gereden, toen de volgende motorrijder mocht betalen. Auto's begonnen de pont op te rijden toen het mannetje in alle rust bij Wim en Brenda kwam afrekenen. Ook zij mochten het veer verlaten, en toen was er nog maar één, ik dus. Een paar tellen later voegde ik me bij de anderen, en we konden verder.
Verder ging het dan ook, over de Hoge Dijk in de richting van Schoonhoven. En daar was er een kleine opbreking waardoor we iets om moesten rijden. Maar ach, het ging allemaal goed, en langs de Vlist reden we de laatste kilometers dijk van deze toerrit. In Haastrecht staken we de brug over de Hollandsche IJsel over, en daar, bij restaurant 'Over de Brug' was het einde van de rit.
... het einde van de rit ...
Heel even stond ik in tweestrijd. Nog even mee voor een bakkie, of toch maar direct op huis aan. Het werd het laatste, en na een bedankje aan Marcel, en een hartelijk afscheid van de mederijders vertrok ik. Eerst maar eens zien waar 'huis' ergens lag.
TomTom wist het antwoord, en leidde me over een ijselijk smal weggetje boven op een iel dijkje via een haarspeldbocht naar een iets minder smal weggetje langs een vaart naar Driebruggen, en vandaar naar Waarder, waar ik de oprit naar de snelweg bijna mistte. Maar nu reed ik op de A12, op bekend terrein eigenlijk. En nu kon ik ook even een beetje harder als 60 of 80. Even kijken of dat nog ging....
Het duurde toch nog het grootste deel van een uur voordat ik de CX op zijn plekje achter het huis zette. Toerrit nummer 1 van 2019 was afgelopen. Wordt vervolgd … ?

Terug naar de Motorpagina