Lockdown, dus geen gezamenlijke motorritjes, geen koffie onderweg, of plaatsen voor de soms noodzakelijke stop. Wel de mogelijkheid om, lockdown of niet, toch een stukje te gaan rijden met de motor. Als je solo op de motor zit hou je vanzelf wel anderhalve meter afstand, ja, veel meer, want anderhalve meter afstand houden achter een autobumper is wel wat weinig.

Begin december kreeg ik weer een 'ik-moet-even-eruit' aanval. De motor werd onder de hoes vandaar gehaald, het dikke pak, met wintervoering, werd aangetrokken, de warme handschoenen werden gepakt, en weg was ik. Een niet al te lang rondje, slechts tachtig of negentig kilometers lang, over voornamelijk binnen wegen, dat was de bedoeling.

Maar aan het einde van het rondje, kreeg ik toch wel wat last van koude vingers, ondanks de 'after market' handkappen van Rob Davis die ik al vrij snel op de Deauville had gemonteerd. En als ik nog wat meer wilde blijven rijden zou daar wel iets aan gedaan moeten worden.

De keuze was eigenlijk vrij eenvoudig. Zo blijven rijden, nee dat ging niet. Dus handvatverwarming, of, erg luxe, verwarmde handschoenen. Dat laatste klonk me wel prettig in de oren, ware het niet dat een blik op de beschikbare financiën me naar de koude werkelijkheid terugriep. Nee dat was net te veel, zo vaak zou ik nou ook weer niet ik de kou gaan gaan rijden. Handvatverwarming dus.

Via mail werd een set besteld. Omdat het vrij laat in het jaar was was er van de Oxfort HotGrips alleen nog maar het 'Commutor' type beschikbaar. Het grote voordeel daarvan was wel dat het 'Commutor' type een lager stroomverbruik heeft als andere types. En gezien de niet direct formidabele capaciteit van een Deauville 650 accu was dat toch een voordeeltje.

In afwachting van de nieuwe verwarmde handvatten besloot ik me maar eens goed in te lezen in hoe die dingen gemonteerd moesten worden. De officiële handleiding ging ervan uit dat de oude handvatten weggegooid moetsen worden. Maar dat vond ik een beetje zonde. Op de Deauville 700 pagina's van Rob Davis bleek dat het, zij het met meer zorg, aandacht en voorzichtigheid misschien ook heel anders kon. En dat zou ook zomaar kunnen werken bij een NT650.

Dus werd er op een goede middag de stuurgewichten van het stuur van de Deauville gehaald. En dat was dat. Met een kleine, dunne en lange schroevendraaier werd er voorzichtig onder de handvatten wat gepord, eerst, om gevoel te krijgen hoe het moet aan de linkerzijde, en toen deze zonder problemen verwijderd was, was het de beurt aan de rechterzijde.

Schroevendraaier onder het rubber steken en dan voorzichtig wat ronddraaien, verder doorsteken, en wat WD40 inspuiten, nog een beetje draaien en vrijwel zonder moeite kon ik het oude rubberen handvat losdraaien. Links ging eenvoudig, recht met een ietsjes meer moeite, maar eigenlijk ook probleemloos.

De volgende dag bleek dat de nieuwe handvatten waren aangekomen. Het geheel werd eerst eens rustig op de tafel neergelegd, want wat had ik, en hoe nu verder. Het dure doosje bevatte twee handvatten met een draadje, een heel klein controle kastje ook met een draad, en een ruime verzameling schroeven en ijzerwaren. En ook nog een handleiding. Het was toch al donker, dus werd die avond de handleiding uitgebreid bestudeerd. Het leek erop dat het simpel en eenvoudig zou worden.

De volgende middag werd alles eerst gepast, zachtjes, zonder geweld. Dat de verwarmde handvatten een paar millimeter korter waren dan de oude handvatten zou geen probleem zijn. Het linker handvat kon zonder geweld op de stuurstang worden geschoven. Het zat zelfs erg los. Vastplakken? Dat zou de officiële methode zijn. Misschien toch even niet. Met isolatie tape werd de stuurstang ter plekke een heel klein beetje dikker gemaakt, en nu zat het handvat veel strakker op de stang. Aan de rechterzijde had ik absoluut geen probleem dat het allemaal te ruim zat, het was eerder veel te nauw. Ook daar lukte het om het nieuwe handvat op de juiste plaats te krijgen. Door het plaatsen van de stuurgewichten zat alles ook weer netje opgesloten.

Nadat ik had gecontroleerd of de gas handel nu niet ergens tegenaan kwam was het de beurt aan het schakelkastje. Het leek erop dat dat kastje op het stuur gemonteerd zou kunnen worden, maar daar was niet genoeg montagemateriaal voor. De enige mogelijkheid was dan ook de montage met het opzetstukje voor de koppelingshandel.

Dat koste nog even moeite, want de betreffende boutjes van de koppelingshandel lieten niet zomaar los. Toch, het lukte, en het schakelaartje werd vastgezet. Weer een stapje verder.

De volgende stap was wat lastiger. Maar op de een of andere manier wist ik de aansluitdraden naar de accu te krijgen, achter de beplating van de Deauville langs. Het zou best wel beter kunnen, maar voorlopig zat het redelijk netjes, en uit het zicht. Tijd om de stekkers aan te sluiten.

De linker stekker in de linker aansluiting, de rechter stekker in de rechter aansluiting, het kon bijna niet missen. Ook de voedingsdraad naar de controleschakelaar werd aangesloten, en omdat het geheel toch rechtstreeks op de accu stond, kon er ook meteen test-gedraaid worden.

De controle schakelaar werd op 'laag' gezet, en het groene LEDje lichte op. Fijn dat het lampje brandde, natuurlijk, maar nog beter was dat de handvatten ook merkbaar warmer werden. Met de schakelaar in de andere stand, en het rode LEDje oplichtend werden de handvatten nog warmer. Tot zover de test. Het was donker en koud, morgen een testritje.

Snel werden de kabels min of meer netjes weggewerkt en vastgebonden. Het gereedschap werd opgeruimd, en dat was dat.

Natuurlijk moest er de volgende dag een testrondje gemaakt worden. En natuurlijk ging dat zonder problemen. Dus was het tijd om de laatste stap te doen, volgens het instructie verhaaltje uit het boekje: de stekkers omwikkelen met isolatieband om vocht geen kans te geven.

Toen ik een paar dagen later er weer eventjes uit moest leek het wel of het rechterhandvat niet warm werd. Op een modderig en koud parkeerplekje werd met enige moeite het isolatie band weer verwijderd. En inderdaad, de stekker van de rechterhandvat verwarming was niet goed. Een pennetje van de stekker was op de een of andere manier naar binnen gedrukt of getrokken. Nadat dit foutje hersteld was werd het ritje zonder problemen voortgezet.

Volgende punt op het lijstje diende zich alweer aan: bedrading nakijken, waar mogelijk verbeteren, en toch maar eens een relais proberen te plaatsen, zodat de accu niet leeg getrokken wordt als ik per ongeluk de verwarming aan laat staan.