Het grote bloemencorso van Sint Jansklooster was vanwege de Corona afgelast, dus stond er ook geen stoet van praalwagens de weg naar de Kadoelen te blokkeren. Zo heeft elk nadeel ook een voordeel, je moet het alleen zien te vinden.

Enkele honderden meters verder was de camping "Het Kamper Erve", waar al meer dan 15 jaar het jaarlijkse treffen van de CX-club plaatsvind. En ook dit jaar was er al een begin gemaakt met het ombouwen van een grasveld naar een CX-Treffenterrein, te zien aan de geplaatste party tenten. In tegenstelling tot wat voorgaande jaren een goede opzet was geweest, waarbij een zo groot mogelijke overkapte ruimte gecreëerd werd, waren de tenten nu in een iets ander patroon geplaatst, voornamelijk met het idee om groepen uit elkaar te houden, en ventilatie, beter gezegd het doorwaaien, goed mogelijk te maken.

Nog niet alles was opgesteld en ingericht en er waren nog een aantal kleine klusjes te doen. Maar eerst was er de gebruikelijke warme verwelkoming door de reeds aanwezige CX-ers. De meeste had ik in geen anderhalf jaar gezien, dus er was een hoop om over bij te praten. Toch, er moest nog even gewerkt worden, maar toen de parkeerplankjes er lagen was het meeste werk eigenlijk al klaar, behalve de spullen die nog met Rembrandt mee zouden komen. Hoog tijd om eens te kijken waar ik dit weekend zou slapen.

Door de campinghouders werd ik naar een ver bij het feestterrein vandaan staande "trekkershut gebracht. De omschrijving op de website: eenvoudig verblijf voor als je je tent niet wil uitpakken voor 1 nacht was bij lange na niet voldoende. Het was een compleet ingerichte hut, met opgemaakt bed, stroom, koffiezetter, waterkoker en een luie stoel. Niet wat ik "eenvoudig" zou noemen. De tassen werden uit de Deauville gehaald, de topkoffer werd eraf gehaald en alles werd in de hut neergezet, zodat ik alles hopelijk kon terugvinden. Snel mikte ik wat spullen uit de tassen in een makkelijk mee te nemen tas, en dat was dat. Het meegenomen stoeltje stond al op het treffenterrein.

Het eerste werkje wat ik mocht doen was het maken van de inrit foto's. Wel moest het daarvoor benodigde fototoestel op de juiste plek bij de aanmeld tent neergezet worden. Het was even zoeken en passen en proberen, maar Stephany en ik konden een goede plek vinden. Er werden een paar proeffoto's gemaakt en afgedrukt, en die waren in orde. Klaar, de foto's konden gemaakt worden, en zouden dan later afgedrukt worden. Nu was het nog wachten op de stromen van bezoekers uit binnen en buitenland.

Het viel best mee met het stromen van bezoekers. Zo af en toe kwam er een motor binnen, soms een CX, soms iets anders, maar wel altijd met een motorrijder die netjes op de foto werd gezet, en hartelijk verwelkomd werd. Ook de eerste inschrijvingen en betalingen werden verricht, maar helaas, de bekende bonnetjes voor ontbijt en barbecue lagen nog bij Rembrandt in de auto. En die was er nog niet. Notitie maken, en even geduld a.u.b.

De CX-shop, met een keur aan CX-logo artikelen, was wel ingericht. T-shirts, Hoodies, pennen, CX-caps, er was van alles te vinden. Nieuw dit jaar waren kleine vlaggetjes in zwart of wit, voorzien van het clublogo. En er was, gedoneerd door ere-lid "Nico-ProDeo", een grote vlag, in wit met het clublogo, en in het zwart met het clublogo. De zwarte vlag met logo werd in de aanmeldtent gehangen, de witte vlag moest een plaatsje krijgen aan een vlaggemast, bij de tenten. Maar eerst moest er een vlaggemast gevonden worden. Via "het Kamper Erve" werd een lange ijzeren buis gevonden, en dat zou de vlaggemast worden.

Door al dat gedoe met vlaggen en masten was ik bijna vergeten dat ik me had voorgenomen om een nieuwe CX-club pet aan te schaffen, officieel een CX-cap geheten. Samen met Lieke , die ook een nieuwe cap wilde hebben, werd de CX-Shop beklant. Resultaat: een spikspliternieuwe CX-pet, die het verdere weekend volop dienst deed.

Op het parkeerveld groeide het kleine rijtje met CX-achtigen heel langzaam totdat er een tweede rij gevormd ging worden. Ook de rij met 'overige' motoren groeide. Niet zo snel, maar toch. Er was wel wat vreemds met die rij, want toen ik even ging kijken wat er nou allemaal stond leek het wel of ik bij een Deauville-treffen was. De eerste vier motoren waren alle vier van het Deauville type.....

De nieuw aangekomen gasten gingen hun tentje opzetten, de CX-shop werd geopend, en toen ook Rembrandt met de laatste spullen het terrein opreed waren we helemaal klaar om er een goed weekend van te maken.

Bij de tenten werd aan de geimproviseerde vlaggenmast de enige echte CX vlag gehesen. Nu kon iedereen zien wie hier in Sint Jansklooster waren neergestreken. De binnenkomende gasten werden gefotografeerd, gesorteerd (op basis van hun motorfiets) en indien nodig uitgebreid bewonderd. Niet zozeer de gasten, alswel hun motoren. Het was ook prettig dat, behoudens een heel klein momentje, de regen achterwege bleef en het zonnetje zijn uiterste best deed om vriendelijk en warm het hele terrein te beschijnen.

Vanaf mijn stoel, strategisch neergezet tegenover de ingang kon ik de binnenkomende motoren zien aankomen. Opstaan, aanwijzen waar de gast even moest poseren, foto, klaar. Ook ikzelf ging, met de Deauville, op de foto. En toen was het 18:00 uur, en werd ik afgelost door Michael. Tijd om wat anders te gaan doen, namelijk de innerlijke mens versterken.

Rembrandt's roemrijke hamburger kraam was ondertussen ingericht en opgestart. Broodjes, hamburgers met of zonder saus, ui, kaas, het kon allemaal. Dus: hamburgertijd. En omdat ik had aangegeven dat ik graag vegetarisch heb (niet noodzakelijk, maar wel voorkeur) hadden ze speciaal voor mij ook vega burgers meegenomen. En die liet ik me goed smaken. Zelfs een tweede ging erin.

Met een babbeltje hier en een praatje daar ging de tijd rustig kabbelend verder. Het bier werd geprobeerd en ook het door Arnold geproduceerde bier vond aftrek. Niet iedereen was daar direct van onder de indruk, maar wanneer er aan mij gevraagd werd of het nou echt lekker was, tja, daar kon ik, als niet-bier drinker, natuurlijk geen antwoord op geven. Dat moest iedereen maar zelf proberen.

En op een gegeven moment was het dan toch weer zover. Langzaamaan begon ik wat vermoeid te raken, en het was nog niet eens elf uur. Maar toch, ik vond het hoog tijd worden om eens te gaan kijken hoe dat zo uitnodigende bed zou slapen. Met een zwaai naar de andere gasten vertrok ik, en toen bleek dat ik bijna aan alles had gedacht....alleen niet aan een zaklantaarn om me over de in duisternis gehulde camping te helpen. De telefoon had wel een lampje en dat was net voldoende om de grootste obstakels (oneffen paden, bomen en boomwortels) te vermijden.

Om nu te zeggen dat ik direct in een diepe en droomloze slaap viel zou ver naast de waarheid zijn. Integendeel, de nacht ging voorbij met lange tussenpozen aan wakker liggen en draaien. Het lag niet aan het bed, maar wat er wel was? Geen idee. Pas na vier uur viel ik in een zo gewenste diepe slaap......