De volgende morgen werd ik op een redelijke tijd wakker, en ik voelde me niet eens zo heel erg brak. Hmm..... kwart voor 7, opstaan, of toch niet? Ik besloot tot opstaan. Toen ik er weer een beetje als mens uitzag, en me ook redelijk fris voelde was het tijd om alle spullen bij elkaar te zoeken en in de juiste tas of zak te doen. Eventjes was er een raar moment, want waar moesten die twee zijtassen van de motor nou heen? In de motor konden ze niet, die stond al in Ede. Kennelijk was ik nog niet helemaal wakker, want die tassen gingen gewoon in de auto, natuurlijk, net als de topkoffer en de tanktas.

Met twee keer lopen was alle bagage in de auto verdwenen. De sleutel van de Trekkershut werd op een plankje gelegd, en dat was dat. Hoog tijd om Rembrandt en JiMi te gaan helpen bij het klaar zetten van het ontbijt. De paraplu uit de auto nam ik mee, dat was nog wel even nodig.....

Want het had geregend, die nacht. Ik had het wel gemerkt, maar ach, met een vast en stevig dak boven je hoofd trek je je daar niet zoveel van aan. Het enige was de volgende dag dat er heel veel slakken in het gras zaten. Erger was de situatie op het treffenterrein. Achter de bar was het soppen in het natte gras, en alles waar de regen bij had kunnen komen was nat. Stokbroden, overgebleven van de barbecue, waren nat, dozen, die later toch nog nodig waren om alles weer mee te nemen waren nat, en het was het eerste ruime kwartier een kwestie van puinruimen, en proberen er weer een werkbaar geheel van te maken.

Het lukte allemaal redelijk. Maar het echte probleem moest nog komen. Treffengangers lijken te verwachten dat er, op het moment dat ze wakker worden, ook al koffie beschikbaar is. Met grote, erg grote, en soms heel erg grote mokken komen ze naar de bar met de vraag: 'Is er al koffie?' En soms is dat er, en soms nog niet. Mijn insteek is meestal: even geduld, het ontbijt begint zo, dus even wachten.

Rembrandt had, gewoonte getrouw, als eerste handeling de beide koffie percolators aangezet, en dus zou er na een half uur in theorie koffie moeten zijn. Maar deze dag waren theorie en praktijk twee heel verschillende dingen. Om de een of andere reden waren de beide percolators de vorige avond niet startklaar gemaakt. In de kleine percolator zat nog de oude koffie, van de vorige middag. Je wordt er wel wakker van, maar drinkbaar is het niet echt. In de grote percolator zat wel water, maar geen koffie. Er werd een pak koffie opgezocht, wat ook bijna het laatste pak bleek te zijn, en dat zou dan de koffie voor de gasten moeten worden. Maar ruim een half uur later was er alleen nog maar helder water uit het tapkraantje gekomen.

Ook de vorige editie van SJK, SJK2019, had al eens problemen met deze percolator gehad. Met wat kunst en vliegwerk, en wat geluk, had de koffiepot het volgehouden. Maar nu weer een storing. Twee koffiepotten, beide zonder koffie. Dat zou zomaar een probleem kunnen worden. Tenzij....

Als eerste werd de kleinere percolator voorzien van vers water, en verse koffie, en dat zou dan 25 minuten later klaar moeten zijn, volgens de gebruiksaanwijzing. Uit de diepten van zijn bestelauto diepte Rembrandt een koffiezet apparaat op, waarmee we in elk geval een redelijke hoeveelheid koffie konden produceren. Alles bij elkaar zou het net voldoende kunnen zijn, als....... onze gasten nou niet allemaal tegelijk hun halve liter mokken zouden vullen. En iemand moest dat aan de al aanwezige, naar koffie smachtende, treffengangers gaan vertellen.

Rembrandt was druk met verse broodjes bakken, JiMi gaf aan dat de Duitse taal niet tot zijn verworvenheden behoorde, en dus viel deze taak toe aan..... euh... niemand anders dan mijzelf. Een leraar Duits zou er kromme tenen van hebben gekregen, maar de boodschap, in Duits en Nederlands kwam duidelijk over. Ja, het ontbijtbuffet is geopend, ja er is koffie, maar geachte aanwezigen: niet teveel tegelijk, anders hebben we toch een tekort.

De broodjes kwamen, het buffet liep vlot, en zelfs de koffie stroomde, wel wat traag, maar toch constant door. Het liep ondanks de kleine uitdagingen toch gewoon door. Geen problemen. Totdat iemand wees: kijk daar eens...

Het bleek dat er een auto met aanhanger zich vast had gereden op het natte en sompige gras. Chantal, want die was het, wist niet meer hoe ze eruit moest komen. Dat was ook niet te doen, want één voorwiel had totaal geen grip, het andere bijna geen grip. En dan gaat zo'n wiel draaien en draaien, en gebeurt er niets. Met een man of zes, zeven werd te hulp geschoten. CX-ers onder elkaar, voor je het weet staat er een half dozijntje mensen klaar om iemand te helpen.

De aanhanger werd losgekoppeld, maar duwen aan zo'n grote auto hielp ook niet echt. Tot Dirk een idee kreeg. Hij manoeuvreerde zijn terreinauto voor de auto van Chantal en haalde een stevig touw uit de ruime laadbak. Met haken werd het touw aan de machteloze auto gekoppeld, het middenpunt ging over de trekhaak bij Dirk's auto, en toen....

Zachtjes aan wist Dirk de auto van Chantal los te trekken, en zonder moeite reed het samenstel naar de hoger gelegen en dus iets drogere grond. Ook de aanhanger werd een paar tellen later opgehaald en keurig netjes afgeleverd. 'Ja' glunderde Dirk, 'Ik had nog een knopje op het dashboard wat ik nog nooit gebruikt had, en nu, dankzij Chantal, wel'. De daarop volgende uitleg over een sper-differentieel en zo ging me een beetje boven de pet, maar wel was ik blij dat Chantal uit de problemen was. En dat Dirk dan een knopje kon gebruiken kwam dus ook goed van pas.

Het treffen terrein begon al leger en leger te worden. Veel CX-ers waren al vertrokken, en ik vond het een goed moment om vast een aantal parkeerplankjes te verzamelen. Gelukkig was een gedeelte van de tenten de vorige avond al afgebouwd, en die waren dus al droog opgeborgen, wat weer een zorg minder was. Nu was het ongeveer de beurt aan de rest van SJK2021 om te verdwijnen in koffers en kisten en kratten en aanhangers.

Maar het was voor mij ook tijd om te verdwijnen. Zo gaat dat: het ene moment nog vol energie, het volgende moment half ingestort. Tijd om te stoppen met werkzaamheden, genoeg is genoeg. Een afscheidsrondje volgde, en in pakte mijn spullen bij elkaar, om bij de camping nog even af te rekenen.

Rustig reed ik naar huis. Het eerste stuk was zonnig en warm, en ik dacht, dat ik best met de motor naar huis had kunnen rijden. Maar tussen Kampen en de afslag Zwolle kwam er een grote hoeveelheid regen naar beneden, en was ik toch blij dat ik dat niet op de motor had hoeven trotseren. Gek genoeg was het ook het moment dat ik erachter kwam dat ik de paraplu, die standaard in de auto hoort te liggen, op het terrein had achtergelaten, hangend aan de koelwagen.

Een flink uur later was ik thuis, waar ik als een van de eerste dingen even een appje naar Lieke stuurde, met de vraag of Michael die plu mee zou kunnen nemen naar Texel, waar hij op vakantie ging. Ik zou ook een weekje op het eiland zijn.....