Pietertje was een heel stout jongetje. Hij was vijf jaar oud. Pietertje liep met vuile voeten in het huis , ook al zei z'n moeder 'Trek toch je schoenen eens uit' Hij snoepte stiekem uit de koekjestrommel, en at zijn bordje niet leeg. Hij trok de kat aan de staart en gooide met steentjes naar vogeltjes. Als zijn moeder zei : 'Kom Pietertje, het is bedtijd' dan liep hij gauw naar buiten en moest zijn vader hem gaan halen. Hij was brutaal tegen de juf en zei lelijke dingen tegen de mensen. Tegen tante Sofie, die lieve oude dame, had hij 'Stomme koe !' gezegd en tegen meneer de Boer, de bakker, had hij : 'Kouwe broodjes kakker' gezegd. Ja, die Pietertje was het hele jaar door een klein, vervelend en erg stout jongetje.

Maar toen Sinterklaas in het land was aangekomen werd Pietertje een beetje liever, Hij poetste zelfs zijn tanden, en maakte zijn bedje keurig netjes op. Hij zei 'Ja meneer' en 'Dank u wel, mevrouw'. Het leek wel of hij altijd zo braaf en netjes was geweest. Sinterklaas had gezegd dat alle kindjes hun schoen mochten zetten, en Pietertje had zijn schoentjes allebei keurig netjes schoon gemaakt en bij de schoorsteen gezet. Maar het leek wel of er iets mis was gegaan, want de volgende morgen zat er in elke schoen maar één pepernootje. Dat was wel een beetje weinig, vond Pietertje, en hij was toch echt wel netjes geweest sinds de Sint in het land was. Het volgende weekend zette Pietertje weer zijn schoentjes bij de schoorsteen. Vol verwachting liep hij de volgende morgen naar beneden. Wat zou er in zijn schoentjes zitten ? Hij pakte het eerste schoentje op, maar wat was dat nou...? Er zat helemaal NIETS in !. Gauw in het tweede schoentje kijken. Daar zaten maar DRIE pepernoten in. Hoe kon dat nou ? Hij was toch de hele week lief geweest, had zelfs geholpen met het tafeldekken voor het ontbijt! Pietertje begreep er niets van. Het werd 1 december, twee december, en eindelijk was het vijf december, de dag dat Sinterklaas langs zou komen .

Pietertje had de hele dag zijn kleertjes schoongehouden en na het eten keurig netjes zijn tandjes gepoetst. Eindelijk 'bonk, bonk' werd er op de deur geklopt. Eerst hard, toen zachtjes, 'Klop,klop'. Pietertje rende naar de deur toe en deed vlug open. Vlak voor hem stond een Zwarte Piet met een grote zak, maar die was helemaal leeg. Daarachter nog een Zwarte Piet en die had een HELE GROTE zak vol met cadeautjes, je kon ze gewoon boven de zak uit zien komen, zo veel ! En daarachter, ja echt, daarachter stond Sinterklaas !. Pietertje zei heel beleeft : 'Komt u maar binnen, Sinterklaas' en hield de deur heel wijd open. De eerste Zwarte piet stapte naar binnen, de tweede kwam er achteraan, en daarachter stapte Sinterklaas langzaam het huis binnen. Ze liepen naar de kamer, waar de vader en moeder van Pietertje al zaten te wachtten. Sinterklaas mocht in de mooie stoel zitten, want dat hoort zo bij Sinterklaas. De Pieten gingen ieder aan een kant van Sinterklaas staan. En Pietertje ging precies voor Sinterklaas staan. Hij gluurde naar de zak, zouden daar al zijn cadeautjes in zitten ? Vast wel !.

Sint kuchte. 'Zo, dus jij bent Pietertje ! Geef mij mijn Boek eens even aan Piet.' Piet haalde uit de zak een groot, ja een HEEL groot boek tevoorschijn, en gaf het aan Sinterklaas. Sinterklaas legde het boek op zijn schoot, zette zijn bril op en sloeg het grote boek open. 'Pietertje' mompelde hij, 'dat staat hier ergens.' Hij sloeg bladzijde na bladzijde om, en gleed met zijn vinger langs lange rijen met namen. 'hier moet het ergens staan.' Sint zocht verder. 'Ah ! Daar heb ik het. Juist ja. Pietertje.' Sint keek naar Pietertje. 'Vorig jaar, op 8 december: koekjes uit de koektrommel pakken. 20 december: met vuile voeten in de kamer. In januari: geen tanden poetsen en jokken tegen de juf.' Pietertje schrok, wat was dat nou, hoe wist de Sint dat?. Sint ging verder '30 januari: lelijke woorden zeggen tegen een tante Annie. Oom Kees in zijn neus bijten.' Sint keek op. 'En dat zijn er nog maar een paar. Ik heb hier bijna een hele bladzij volstaan met Stoute Pietertje dingen. Wat heb je daarop te zeggen, Pietertje ?'

Pietertjes gezicht werd helemaal rood. 'Ik, ik.....', stotterde hij, 'Ik ben echt lief geweest, Sinterklaas, de hele week. Echt waar, Sint' Sinterklaas keek over de rand van zijn bril naar het jongetje voor hem. Je kon zien dat de goedheiligman echt een beetje boos was. 'Pietertje,' zei hij, 'Ik weet altijd alles van stoute kinderen. En stoute kinderen die krijgen geen cadeautjes. Die krijgen de roe, of gaan in de zak !' Meteen kwamen de twee Pieten naar voren, en de Piet die een lege zak bij zich had vouwde de zak al open. Pietertje stapte geschrokken achteruit. 'Stop maar, Piet', zei Sinterklaas, en hief zijn hand op. 'Ik denk dat we deze jongen nog een kans moeten geven.' Achter in de kamer hoorde je de vader en moeder van Pietertje opgelucht adem halen. Stel je voor : Pietertje in de zak! Dat zou vreselijk zijn!

Sint vervolgde: 'In deze zak zit een treinbaan, en een auto, en mooie spelletjes. Maar die zijn niet voor stoute kinderen.' Pietertje begon een beetje te huilen. Sint keek hem aan. 'Pietertje' zei hij, 'Ik ga nu weg. Ik bewaar al deze cadeautjes, en als ik volgend jaar terug ben, en je bent echt lief geweest, ja dan zal Sinterklaas er nog eens over nadenken. Maar tot die tijd bewaar ik al deze cadeautjes.' Pietertje keek nu heel, verdrietig, zo erg dat Sinterklaas medelijden met hem kreeg. Hij wenkte Piet, en haalde uit de zak één pakje. 'Hier. Dat krijg je nu al. Maar denk eraan : Lief zijn.' Pietertje knikte, en fluisterde 'Dank u, Sinterklaasje.' De Sint stond op, knikte naar de vader en moeder van Pietertje en liep de kamer uit. De twee Pieten liepen achter hem aan. Op de drempel draaide de laatste Piet zich nog even om, en wierp een grote hand met pepernoten door de kamer. Toen waren de Sint en de Pieten verdwenen. Pietertje pakte snel het cadeautje uit. Een brandweerauto! Hij dacht na. Misschien moest hij toch meer zijn best doen om een beetje liever te zijn, want Sinterklaas had nog meer pakjes voor hem. Ja, Sinterklaas zou de pakjes tot volgend jaar bewaren. Als hij nu zijn best zou doen, wie weet wat er dan het volgende jaar zou gebeuren .......

Misschien .......

Maar dat zien we het volgende jaar weer.