Terug naar de Motorpagina

Havensteden tocht

2007
In de agenda van de Dutch Honda CX-V club stond voor 14 Oktober, als afsluiting van het CX-seizoen, de havensteden tocht gepland, in Friesland. De aankondiging beloofde heel wat :

Je hebt nooit geweten dat Friesland zo mooi is! Elfsteden, hoge kliffen, glooiend landschap, donkere bossen. Maar ook wijd open landschap, strakke dijken en verstilde terpdorpjes.
Dat wilde ik natuurlijk best zien, als het weer een beetje meewerkte. En dat deed het !

Om 10:30 verzamelen was, en om 11:00 vertrek, dat betekende dat ik best een beetje vroeg m'n warme bedje uit moest. Maar je rijdt CX, of niet. Dus stond ik om kwart voor acht, op zondagmorgen, op een tijd dat elk normaal mens zich nog even omdraait, al naast de motor. De vorige dag was er getankt, dus nu kon er zo weggereden worden. Het zag er koud uit, en het was ook koud. Helaas heb ik, als notoir 'mooiweerrijder' alleen maar een paar vrij dunne 'zomer' handschoenen. Voordat ik Ede uit was merkte ik het al : Dat zou een koud ritje worden, naar Apeldoorn, waar ik met Henk T. had afgesproken.

Ede uit, en de N304 op. Het is al voorbij de schemering, en licht genoeg om goed zicht te hebben. De autobestuurder voor me weet niet dat 'ie hier 100km/u mag, en blijft 80 doen, Nu even niet, denk ik, en trek er voorbij. Het valt me op dat de motor helemaal niet op temperatuur komt, en het valt me op dat het best wel koud is. Bij Otterlo staat aan de kant van de weg zo'n display, wat tijd en temperatuur aangeeft. De tijd is 8:09, en dat is op schema, maar de temperatuur is slechts 3 graden boven nul. Het is allemaal nog wel te doen, dat wel, maar toch leg ik af en toe een hand op één van de cilinders, even opwarmen. De zon is rood zichtbaar tussen de bomen als ik verder rij, naar Hoenderloo. Schakeringen in rood en oranje waar van Gogh jaloers op had kunnen worden.

Hoenderloo voorbij, en ik nader Apeldoorn. Daar ligt een klein heideveld, een aantal meters lager, in een dal. De weg, die net over een heuveltje is gegaan, daalt hier. Het uitzicht is rustig, met de rijzende zon rood gloeiend over de boom toppen, de herfstige boomkromen in vuur en vlam zettend, en de mistflarden die stil en grijs in het dal drijven. Prachtig.
Twee tellen later vind ik het heel wat minder prachtig, als ik de mist inrij. Duidelijk een aantal graden kouder is het hier. Even verder is de mist weer weg, maar ik vrees het moment dat ik de A1 oprij, waar ik recht tegen het zonlicht in zal rijden. Inderdaad, op de A1 rij ik pal in de zon, die op deze tijd van jaar en dag erg laag staat. 'Ik wou dat ik er minder last van had', denk ik even. Nog geen minuut later kom ik in de mist, waarbij het warm-gele zonlicht verbleekt als de zon een bleke schijf achter de grijs-koude wolken wordt. Je moet goed uitkijken wat je wenst, want soms krijg je het ook! Dan rij ik Apeldoorn binnen, en vijf tellen later stop ik bij Henk achter het huis.
Van Henk kan ik een paar dikkere handschoenen lenen. Hijzelf doet hele dikke handschoenen aan, en neemt ook nog een stel dunne mee. Zo is hij op alles voorbereid, en we vertrekken naar Bolsward. Twee bochten verder stopt 'ie. Of ik even wil kijken of hij zijn tas wel in de topkoffer heeft gestopt. Dat klopt, en we gaan weer. Ai! Zijn zijstandaard staat nog uit! Net als ik toeter merkt Henk het ook, als hij iets naar links wil. Veel vonken als de jiffy over de straatklinkers schraapt, maar behalve een flinke schrik is er verder niets gebeurt.

Tot tankstation Zalkerbroek, aan de N50, gebeurt er niets. We schieten lekker op, en Henk's handschoenen zijn heerlijk warm. Maar dan komt er een geluid van mijn CX af wat ik nog nooit gehoord heb. Een zacht gillend en krijsend geluid van gepijnigd metaal. Iets is er bezig helemaal fout te lopen. Direct stuur ik de CX naar de kant, waarbij het geluid snel wegsterft. Henk merkt dat ik ben gestopt en gaat ook even de weg af. Ik geef gas, de toeren komen netjes, en zakken ook weg. De remmen lijken goed te werken, dus rijden gaat waarschijnlijk wel. Als ik naar Henk toerij, dan schakeld de "Blauwe Engel" als vanouds. Maar zodra de snelheid iets toeneemt is daar het gillendde, metaal-tergende, geluid weer. Ook de kilometerteller doet erg vreemd. Deze teller is schokkerig, dat weet ik, maar nu springt de naald van 20 naar 60 naar 0 naar 100. Conclusie : Teller defect. We overleggen even. Vanaf dit punt ga ik voorop, als er dan wat is, staan we in elk geval weer bij elkaar. Zo gezegt zo gedaan. Ik probeer het geluid te negeren, wat redelijk lukt, want het is niet hard, alleen maar erg irritant. Soms wordt de teller weer normaal, om even later weer totaal andere waarden te geven. Ik weet niet hoe snel ik op dat stuk van de N50 gereden heb, maar het was het ene moment 40 en het volgende moment 140, volgens de teller.

In de Noordoostpolder merk ik ineens een derde motor bij ons. Geen idee wie het is, maar hij blijft bij ons, en het lijkt een beetje op een CX, in mijn bibberende spiegels. Later blijkt dat het Roelof uit Apeldoorn is, die zich met zijn 650 bij ons heeft aangesloten.

Friesland in, bij Lemmer. Dan Joure, met de moeilijke rotonde, en dan naar Sneek. In Sneek ligt de A7 eruit, en worden we buitenom gestuurd. Ook geen punt, en als we weer op de A7 mogen, zijn we al bijna in Bolsward. Daar eerst tanken. En wie staat daar? Boeroe. Met z'n CX en een kameraad op een Kawasaki. Als wij driëen getankt hebben is de kawanist nog steeds bezig met een knipperlicht wat niet wil. Alle solidariteit onder motorrijders ten spijt rijden wij na een paar minuten toch verder op zoek naar Hotel de Wijnberg. Rotonde, Snekerweg, en dan een heel eind doorrijden. Daar zie ik motoren staan, en daar is "de Wijnberg". We zijn er.

Het kost geen moeite om binnen de CX-rijders hoek te ontdekken. Bekenden en ook onbekenden begroeten elkaar. Koffie, een praatje, en dan is het al tijd om met de tourtocht te beginnen.

... we zijn er ...

... bekenden ...
Na een praatje van Laurens, die erg blij was met de grote opkomst, vertrokken we. Bolsward uit Friesland in.

En een mooie rit is het. We zien het friese landschap, en talloze dorpjes, de een nog schilderachtiger als de andere. Dorpjes zo klein, dat ik het gevoel heb, als we er doorheen rijden, dat tijdens de doorrit het inwoner aantal verdubbeld. We passeren het ene museum dorpje na het andere, totdat, plotseling, we in Oudemirdum stoppen. Lunchtijd. We zijn net op tijd om een stel fietsers te zien vertrekken, en direct hun plaatsen bij het restaurantje in te nemen. Tijd voor koffie, een hapje, een drankje en lekker van het mooie weer genieten, terwijl de motoren uitrusten op het pleintje.


... koffie ...

... het mooie weer ...

... op het pleintje ...
Het tweede deel van de rit voert langs het water van het IJselmeer. Havenstadjes, dijken en, tot mijn grote verrassing, golvend landschap. Bij Friesland denkt menigeen, en ik ben echt geen uitzondering daarin, dat het vlak land is, maar dit is wel even anders. We rijden door Workum, waar voorafgaand aan de "strontrace" een shantyfestival wordt gehouden. De feestelijkheden zijn in volle gang, als de CX-stoet de haven van Workum passeerd. Dan komen we aan in Makkum, onze tweede stop. Tijdens deze stop kom ik in gesprek met Frits van K. uit Bodegraven. Het blijkt dat zijn broer vroeger bij mijn vrouw, Joke, in de klas heeft gezeten. De wereld is klein.
Ik neem nog wat te eten, een broodje kaas, en Sieds, aan het aangrenzende tafeltje, neemt ook wat.


... Sieds ...
Na deze rustpauze stoppen we weer op, de laatste etappe door dit zon-overgoten en zo prachtige Friesland. Harlingen is de volgende grote plaats. Ook hier stoppen we niet, maar rijden door langs de binnenhaven. Elk schip wat hier ligt is meer waard dan alle motoren uit de groep samen. Een dure zaak, zo'n jacht. Verder gaat het, met aan de horizon verre bomenrijen en witte zeilen. Frieser kan het niet. Vlak in de buurt van Bolsward stopt één van de voorste motoren aan de kant van de weg. OuweJan. Pech ? Nee, alleen maar een lastig vliegje onder zijn helm. Het duurt even voordat de illegale passagier verwijderd is, en dan gaan we weer verder. Een kleine tien minuten later dan zijn we al weer terug bij "de Wijnberg". Na de groepsfoto, met hulp van een aardige jongedame, en een hartelijk afscheid van Laurens, Frits, Henk, Jan en alle anderen vertrek ik weer, richting Ede.


... terug bij "de Wijnberg" ...
Zonder goed functionerende teller is het lastig om de snelheid te schatten. Maar 5000tpm in de vijfde versnelling is ongeveer 100km/u, 6000tpm is 120 km/u en 4000tpm moet ongeveer 80km/u zijn. Langzaam, terwijl de kilometers onder me voorbij gaan, stuift metaalslijpsel onder de wijzerplaat, en brengt een dunne laag zwarte smurrie aan op de eens witte cijfers. Ook de totaalteller houd er mee op. Echt een total-loss van de kilometerteller, concludeer ik.
Ik neem dezelfde weg terug als de heenweg, eerder die dag. En weer schijnt, net als uren eerder, op de A1 de zon recht in m'n gezicht, waardoor ik bijna niets meer van de weg kan zien. De weg langs Hoenderloo en Otterlo, de N304, ligt laag en tussen de bomen. Maar toch is er een stuk waarbij de zon weer recht in het gezicht schijnt. De automobilist voor me vind dat zo vervelend, dat hij ineens langzamer gaat rijden. Gelukkig dat ik voldoende afstand hield.....

Ede, weer thuis. Als ik op de klok kijk merk ik dat ik bijna precies 11 uur van huis ben geweest. Ik weet niet exact hoeveel kilometers ik heb gemaakt, maar het is ongeveer 490 kilometer geweest, een nieuw dagrecord.



Terug naar de Motorpagina