Terug naar de Motorpagina


Vechta 2016, Zaterdag


Proloog        Dag 1        Dag 2        Dag 3


Heel vroeg op die mooie zondagmorgen werd ik wakker. Een blik op de klok zei me dat het nog lang geen tijd was om op te staan. Toch werd, bijna traditie getrouw, de tocht naar de douches gemaakt, en lekker opgefrist kwam ik weer bij de tent. Nog eventjes liggen, even de ogen dicht. En toen ik mijn ogen weer open deed was het al weer zeven uur geweest.

Zondag, dat betekende opruimen, inpakken en wegwezen. Het opruimen lukte deze keer wonderwel, zonder dat ik sokken, sleutels, telefoons en dergelijk kwijt was. Misschien begon ik het te leren, na al die jaren treffen-rijden. Nu alles bij elkaar lag, ook al was het nog lang niet netjes ingepakt, durfde ik het aan om bij het ontbijt te gaan kijken.

... het ontbijt ...
... het ontbijt ...

Ik schoof aan in de rij die bij de ontbijt-uitgifte stond. En in zo'n rij krijg ik altijd het gevoel dat ik in de weg sta. Gewoon blijven staan, en langzaam mee schuiven met het algemene geschuivel is dan toch het beste. Uiteindelijk kwam ik bij de broodjes, en de koffie. Juist dat heb ik, en waar ga ik nu zitten? Evenals de vorige dag was er bij het kampvuur voldoende plaats vrij, en daar maakte ik mijn ontbijttafel. Na het ontbijten, en een tweede kop koffie stond ik maar weer eens op, er was nog een tent in te pakken, en er moest een besluit genomen worden. Meerijden met de Berendsen, die ook richting Ede gingen of solo-end naar huis?

... bij het kampvuur ...
... bij het kampvuur ...

Binnen een half uur was de tent leeg geruimd, ingepakt en opgeladen. Ook de koffers zaten op de “Rode Rakker”, en de tanktas lag op de tank. Even aarzelde ik nog over het regenjasje, maar dat werd toch maar onder de snelbinders bovenop de tent gelegd, onder handbereik. Ik moest óf een grotere tent meenemen, óf veel later beginnen met inpakken, bedacht ik me, kijkend naar de familie Berends, die weliswaar een flink stuk op weg waren, maar nog lang niet klaar.

Als de boel is opgeladen dan krijg ik de kriebels, en wil ik het liefst zo snel mogelijk gaan rijden. Maar er moest nog een foto gemaakt worden van de nog aanwezigen. Jammer genoeg was het grote spandoek al weggehaald door de organisatie, maar Werner wees op mijn CX, en op het zijdeksel en verklaarde dat daar ook een spandoek in zat, en dus konden we daar ook een foto maken. Er werd nog geopperd om in de toekomst een ander tijdstip voor de groepsfoto te kiezen, zodat er zoveel mogelijk Dutch CX-ers op de foto zouden komen. Nu waren er al een aantal weg, en wat er op het eerste kamp Holland gebeurde hadden we helemaal geen weet van.

... groepsfoto 2016 ...
... groepsfoto 2016 ... ÿ
Van iedereen werd afscheid genomen, en over en weer werd de verzekering gegeven dat we elkaar in elk geval weer op SJK, het Nederlandse treffen weer zouden zien. Toen was het tijd voor mij om de CX te starten, en te vertrekken, richting huis. Ik reed het terrein af , achter de weg in de TomTom aan. Maar wacht eens even, deze terugweg ging over datzelfde rottige weggetje als bij de heenreis, en dat wilde ik liever vermijden.

Daar sta je dan, met een keurig nette route uitgezocht in de TomTom, en dan is een één klein vervelend weggetje waar allemaal gerepareerde plekken met grit in zit, waar ik niet overheen wil rijden. Als ik nou eens niet rechts ging, maar links?

Dus werd het Diepholz, en dan proberen om de B214 terug te vinden. De route in de TomTom werd uitgezet, en een nieuwe route zou er later wel komen, of niet natuurlijk. Diepholz werd voorbij gereden, en via een rustige weg door het bos ging het naar Lohne. Daar werd, vanwege de dreigende lucht, de regenjas aangetrokken. En dan verder. Volgens mij ging ik nog steeds de goede kant uit, maar ik had geen 'echte' kaart om daar zeker van te zijn.

Op een gegeven ogenblik kwam ik bij de 'Autobahn' uit, en toen was het doen of niet doen? Ik had eventjes genoeg van al die kleine weggetjes, met steeds maar weer een verkeerslicht, en de ene keer 50km/u en dan weer 70km/u. Effe een stukje opschieten, was de gedachte.

Bij Dammer Berge West werd gestopt. De regen was al weer weg, en ergens had ik een geklapper gehoord. Twee zaken die mijn aandacht vroegen. De regenjas ging uit, en werd weer netjes achterop onder de snelbinders vastgezet. Het geklapper, was niet te vinden, misschien een steentje of zo? Rustig aan werd de snelweg weer opgereden, verder in de richting Nederland.

De 'Autobahn' is lang en soms best saai. Aan de ene kant kwam me dat goed uit, want saai kan ook lekker rustig rijden betekenen, maar aan de andere kant gebeurt er niets, en zijn het alleen maar kilometers die onder je door schuiven, minuten lang. Een 'baustelle' is dan bijna een verademing. Even wat anders doen. Dat vond mijn CX ook, want ik kreeg het gevoel dat, bij het afremmen, de achterkant 'door' wilde gaan waar de voorkant al bezig was met stoppen. Een vreemd gevoel.

Verderop, niet al te ver van de Nederlandse grens, zag ik knipper- en zwaailichten op de rijbaan. Ook hier was wat aan de hand. Al vele meters voordat ik het wrak van een caravan passeerde lag er al van alles over de weg. De caravan, met een Nederlands kenteken, voorzien van een vers gapend gat aan de zijkant, leek een duidelijk geval van 'total loss'. De auto er voor lag op de zijkant, ook totaal in de kreukels. Hier was iets op een verschrikkelijke manier fout gegaan. Twee ambulances stonden erbij. Een abrupt einde van een vakantie.

Over de grens, bij de Texaco aan de A1, was het tijd om te gaan tanken. Ik reed al een tijdje met de benzinekraan op reserve, en dat is best een flink stuk vol te houden, maar tot Ede toe zou het echt niet passen. En net heb ik afgetankt, of daar komt een Silverwing aangereden, met tent en andere zaken achterop. Ook hij kwam uit Vechta, en was op weg naar huis, in zijn geval Haarlem.

... kwam uit Vechta ...
... kwam uit Vechta ...

Na een kort gesprekje stapte ik weer eens op. Het was half twaalf en ook voor mij was het nog best een flink stukje rijden. De A1 werd gereden tot voorbij Apeldoorn, waar ik de N304 naar Hoenderloo nam, een afslag met een redelijke bocht. Ook deze keer een vreemd gevoel bij het bochten nemen, alsof het stuur niet verder wilde draaien. Het laatste stukje ging rustigjes aan binnendoor, om even de haast van de snelweg weg te werken. Vlak voor een uur was ik thuis, net op tijd voor de lunch. De eerste verhalen werden verteld, en voordat de motor werd afgeladen moest er eerste even een middagslaapje gehouden worden.

Het was een veel bewogen weekend geweest, met ups en downs. En heel binnenkort moest ik nog eens goed naar de kabels en het balhoofd kijken, want het waren wel rare gewaarwordingen, zo in die bochten.........



Proloog        Dag 1        Dag 2        Dag 3
Terug naar de Motorpagina