Vanwege zijn al weer zoveelste verjaardag had MAST een feestje georganiseerd in Amersfoort. En ja, wat doe je dan? Motor of geen motor? Maar op de een of andere manier voelde het niet goed om de Deauville te pakken, dus werd het de andere Honda, de vierwielige Honda Jazz.

Tussen de aanwezigen waren ook een aantal andere CX-ers, en natuurlijk ging het ook over wie er naar het Duitse treffen in Vechta zou gaan. Ik wist al dat ik niet naar Vechta kon gaan, vanwege een familie reünie die al een keer was uitgesteld. En toen merkte Marcel op dat “Lieke en Michael en Coen gaan natuurlijk ook niet” Dat moest hij toch even uitleggen, vond ik.

De uitleg van Marcel was simpel, maar schokkend. De vader van Lieke en Michael, Ruud, was plotseling overleden , en de uitvaart zou rond dat weekend plaats vinden. Ze hadden nu echt wel wat anders aan hun hoofd dan een motortreffen....

... Ruud Roes ...

Dat was wel even onverwacht, en ik was er eerlijk gezegd ook best wel geschokt van. Zomaar, ineens, weg. Ruud, die mij jaren geleden met Michael kwam ophalen, toen ik gestrand was op weg naar Santiago, die altijd zijn deur gastvrij opende als ik onverwacht eens langs kwam, en die ook vaak op SJK te vinden was. Een vriendelijk mens, misschien beter bekend onder de CX-ers als Nico pro Deo.

De uitvaart zou in besloten kring plaatsvinden. Ja, maar niemand kon mij verhinderen om aan te sluiten bij de stoet die hem naar de laatste rustplaats zou begeleiden. Michael en Lieke hadden er geen bezwaar tegen, dus er waren geen problemen te verwachten. Zo reed ik op die ochtend met de motor naar de plaats vanaf waar de korte reis naar de begraafplaats zo beginnen. Het was een niet zo heel grote groep die zich daar met verschillende motoren had verzameld voor het begeleiden op die laatste reis. De meeste aanwezigen kende ik al, de anderen maakte ik kennis mee.

Voor wie het nog niet gedaan had, was er nog gelegenheid tot afscheid nemen. Hier was het dan Lieke opmerkte dat ze Ruud's sigaar vergeten waren, die ook met Ruud in de kist gelegd zou worden. Een moment van ontspanning in de toch wat droevige sfeer. Niet lang daarna werd de kist in een auto geplaatst, en werden de motoren gestart, voor het begeleiden van de auto naar de begraafplaats.

Het was een korte rit, zo door Ede heen, en al snel waren we bij de Asakkerweg, de algemene begraafplaats van Ede. De motoren werden netjes opgesteld, en voor mij was het tijd om terug te gaan. Maar nee, Michael hield me tegen. Of ik ergens heen moest? Nou nee, maar dit was een besloten bijeenkomst, en ik hoorde daar eigenlijk niet bij.

... motoren netjes opgesteld ...

Nou, dat had ik helemaal verkeerd. En dus werd de Deauville toegevoegd aan het rijtje motoren, en mocht ik mee naar binnen, voor het laatste deel van de gebeurtenis. Dat ik daar een tikje van onder de indruk was, bleek toen ik erachter kwam dat ik mijn handschoenen nog op de motor had laten liggen, en ook de sleutels nog in het contact had laten zitten. Snel terug, en daarna weer aansluiten bij de groep.

Ruud's kist was in een klein zaaltje geplaatst, en daar werden een paar korte toespraakjes gehouden. Herinneringen werden opgehaald, en een laatste groet kon op de kist geschreven worden.

Na een uurtje liet ik de naaste familie alleen, en vertrok. Motorpak aan, en rustig wegrijden, voor de korte naar huis. En onderweg nadenkend over het leven en de dood, en dat het aantal motorrijders uit mijn kennissenkring steeds kleiner wordt.

C'est la Vie, C'ets la Mort....