Op 12 augustus kwam op de site van de Honda CX V-Twin club het bericht dat Gerhart van Beuzekom, beter bekend als 'Beussie' ernstig ziek was, en in het ziekenhuis in Alkmaar was opgenomen. Het was haast onvoorstelbaar dat Beus in een ziekenhuis zou liggen. Maar toch, het stond er....

Bezoek, zo werd geschreven, was welkom. En velen gingen naar Alkmaar, waar ze, volgens de berichten, een redelijk opgewekte Beussie aantroffen. Nee, hij had geen pijn, maar hij realiseerde zich heel goed dat er geen herstel meer zou zijn, dat de volgende halte, een Hospice, de laatste zou zijn.

De 27ste augustus was een mooie dag om een stuk op de motor te rijden. En een bezoek aan Beus stond hoog op mijn lijstje. De gegevens van het Alkmaarse ziekenhuis werden opgezocht en in de TomTom gezet, die een route berekende waar ik me wel in kon vinden. Zomer jas aan, helm op, en de Deauville werd gestart, voor de reis naar Alkmaar. Hoewel, de eerste stop was een tankstation, want heen en terug naar Alkmaar ging de Deauville niet halen zonder een slokje duur spul.

... slokje duur spul ...

Het was een vrij rustige reis, zonder al te veel fratsen en hinderlijkheden van de langsrazende auto's. Her en der waren wat weg werkzaamheden, maar omdat ik toch geen haast had waren dat maar heel kleine ergernisjes. Nee, het ging allemaal heel lekker.

In Alkmaar volgde ik de TomTom, die het vast beter wist als ik, naar het ziekenhuis. En ja, na een aantal minuten stond ik voor de plaats van bestemming. Als ik bekend was geweest met de situatie ter plekke, had ik de motor waarschijnlijk wel ergens op de begane grond neer kunnen zetten. Nu werd gewoon de inrit naar de parkeergarage genomen, en rondje na rondje omhoog gereden tot het bovenste parkeerdek. Daar was een plekje waar ik de Deauville kon neerzetten, en even kon bijkomen van de lange rit.

Door de doolhof van gangen en trappen en liften die een modern, groot ziekenhuis tegenwoordig heeft wist ik de juiste afdeling te bereiken. Derde kamer aan de linkerkant, daar moest ik zijn. Maar op de naambordjes ontbrak de naam Beuzekom. Verderop dan maar? Of misschien terug. Maar nee, geen Beussie te bekennen. Dan maar eens vragen....

Nee, antwoordde de zuster achter de balie. Nee, de heer van Beuzekom is hier niet meer, hij is gisteren naar een Hospice gegaan. Nee, ik mag u het adres niet geven, dat is tegen de regels.

Daar stond ik dan. Motorkleding, helm aan de hand, en met een duidelijke trek van teleurstelling op mijn gezicht. Helemaal uit Ede gekomen, en dan voor niets. Maar, zo vervolgde de zuster, u bent van de motorclub? Ja, dat was ik zeker. Kennelijk had Beus voldoende indruk gemaakt met verhalen over de motorclub, en was het aantal motor rijdende bezoekers ook opgevallen. Hoe dan ook, er werd iets in de computer opgezocht, en ik kreeg een briefje in de hand geduwd met een adres.

Mijn nieuwe bestemming lag nog 15 kilometer verder, in Schoorl. Nou ja, ik was al zo ver gekomen dat die laatste kilometers er ook nog wel bij konden. Het was alleen vervelend dat die laatste kilometers over de N99 gingen, een weg die ik uit vroeger tijden nog kende, en die in de tussentijd alleen maar drukker en drukker was geworden.

Bij het Hospice aangekomen meldde ik me bij de voordeur. Kennelijk kwamen er niet vaak mensen aan de voordeur, want ik werd met enige argwaan bekeken. Maar, onder begeleiding mocht ik verder, en we zouden wel zien of de heer van Beuzekom bezoek kon en wilde ontvangen. Beus mij niet kunnen ontvangen? Het moest niet gekker worden, dacht ik.

'Hans! Wat doe jij hier?' was de ontvangst toen Beus me in de gaten kreeg. Tja, vertelde ik, ik was in de buurt, maar hij lag niet meer in het ziekenhuis, en zo was het gekomen dat ik nu bij hem op bezoek kwam. Meer dan een uur bleef ik bij Beus, pratend over van alles en nog wat. Het deed me goed om hem te spreken, en ik geloof dat het hem ook goed deed.

Maar het werd tijd om weer te gaan. Nagezwaaid door Beus startte ik de motor, en reed weg. Het zou de laatste keer zijn dat ik Beus zag......

Bij een tankstation langs de A9 werd eventjes gestopt voor een broodje en een eerste overpeinzing van de dag. Ook zag ik dat ik tot hier aan toe ruim 120 km had gereden, en er moesten nog een flink aantal bij voor ik weer thuis zou zijn. Verder dan maar weer...

Terug in Ede plaatste ik een berichtje op het forum van de CX club. En in de daarop volgende dagen nam het gewone leven met de dagelijkse beslommeringen weer zijn gewone gang. Met op de achtergrond toch de wens om nog eens bij Beus op bezoek te gaan.

Het hoefde al niet meer. Op 19 september kwam het bericht dat Beussie op de 16de september aan zijn allerlaatste reis was begonnen......

... Beussie ...