Na twee jaar van een door de corona maatregelen veroorzaakte pauze was het eindelijk weer mogelijk voor de Duitse CX-club, de Freundenkreis Ems-Weser-Elbe, om een treffen te organiseren. Zoals gewoonlijk zou dit gaan plaatsvinden in de Neder-Saksische stad Vechta, een kleine 280 kilometers van Utrecht af.

Ik had in het verleden 'Vechta' al een keer of tien bezocht, alleen onderbroken door een feest van de schoonouders, en omdat de datum een keertje op onze trouwdag viel. Maar er was nu geen zwaarwegende reden, dus Vechta stond weer hoog op de lijst van te bezoeken evenementen.

Maar wel is het nog steeds een treffen voor de CX/GL motoren. Het duidelijkst is dat te zien aan de plek waar de motor geparkeerd mag worden. CX/GL naast het feestterrein, de anderen verderop. En hoewel ik de CX nog steeds een warm hart toedraag, rij ik sinds een paar jaar op een Deauville 650. Maar ook daarmee mag ik naar Vechta

Meestal rij ik mee met een vaste groep CX vrienden. Maar omdat deze ook andere afspraken hadden ging dat deze keer niet door. Nou ja, alleen kon ik het ook wel vinden.

Toen appte Kaithlyn me: of ik het leuk vond om met haar samen te rijden. Kaithlyn, die pas sinds een jaar een A2 rijbewijs had, was nog nooit per motor naar Vechta gereden, sterker nog, ze had nog nooit een langere tocht gemaakt op haar CX500c, dus konden we samen rijden?

Dat leek me wel leuk, antwoordde ik. Een route werd samengesteld, met behulp de MyRouteApp, en als een route, niet als een track, doorgemaild. Vertrektijd werd afgesproken, en dat was dat.

De paar dagen voor het vertrek was ik nog wel druk in de weer met het beladen van de Deauville. Want hoewel de cilinderinhoud groter was als die van mijn oude CX500, de "Rode Rakker" was dat helemaal niet het geval voor de koffers die op deze NT650 zaten. De op de CX geplaatste Krauser koffers hadden een veel grote inhoud als de geintegreerde koffers van deze Deauville. Dus de oude en vooral vertrouwde manier van pakken moest worden losgelaten. Hoe dan wel?

De originele binnentassen van de Deauville had ik wel, en daar begon de inpak uitdaging dan ook mee. Met een beetje moeite, en vooral een hoop gemopper op dat gekke bagagegedoe lukte het me om de nodige ruimte voor de tandenborstel en de schone kleding te vinden, zonder welke een modern mens zich niet helemaal prettig voelt. De rechter tas, een stuk kleiner, werd volgepakt met de zwaardere zaken, zoals bijvoorbeeld het luchtpompje voor het matras. Ooit had ik een keertje dat luchtmatras mond-matig mogen opblazen, met duizelingen tot gevolg. Als het moest kon het, maar als het niet hoefde, liever niet.

Vrij snel na de aanschaf van de Deauville was er een topkofferrek gemonteerd, en op dat rek een grote topkoffer. Een ruim geval, dat wel, maar ook wel een beetje zwaar, met zijn bijna 4 kilo. Logisch dat ik daar alleen maar de slaapzak en wat lichtere dingen in deed, waaronder de regenvoering van de doorwaai-jas, en een dunne trui.

Want ja, de zon mocht dan wel flink haar best doen deze week, met de belofte van meer dan 27 graden op vrijdag, en boven de 30 graden op zaterdag, op zondag was er grote kans op regen, bij een lagere temperatuur. Moest het warme pak mee? Of was het zomer tenue voldoende. Beide meenemen kon echt niet. De keuze viel op het zomer tenue: doorwaai-jas en gewone motorbroek. Regenbroek en een trui completeerde de uitrusting. Mocht het toch koud en nat worden, dan was een extra laagje beschikbaar.

Al met al had ik nog geen plek voor het luchtmatras, totdat ik tot de ontdekking kwam dat het boven op de tent, in de vervangende tenttas kon liggen. Ook klaar. Tijd om op te laden.

Keurig netjes stond de 650 achter het huis op zijn middenbok. Meer en meer werd er opgeladen totdat.... er beweging in zat. Ik schrok hevig toen de motor op een bepaald moment achterover helde, het voorwiel van de grond, en een nieuw rustpunt vond op het achterwiel. Opgebokt staat een motor vrijwel altijd op drie punten, twee van de middenbok en eentje van het voorwiel. Maar met de hoeveelheid bagage, ook al was het nou niet vreselijk veel, opgeladen wipte de Deauville kalmpjes achterover, in een totaal onverwachte beweging.

Gelukkig, niets aan de hand, alleen heel erg veel bagage opgeladen. Maar toch wel even schrikken. Maar alles zat er nu op, en zelfs ook nog op een redelijke plek. Inpakken klaar, opladen ook. Morgen is het vertrek naar Vechta......