Alweer was de innerlijke wekker de geprogrammeerde wekker van de telefoon te snel af. Om kwart voor zeven was het met de slaap gedaan, en na wat pogingen om er weer een beetje als mens uit te zien kroop ik de tent maar eens uit. Ontbijtdienst stond er op het programma. Bij de partytenten waren Rembrand en Gloria al druk bezig. De koffieketels waren gevuld, en stonden koffie te maken, de tafels werden afgenomen en het geheel werd min of meer klaargezet voor de gasten. En sommige gasten hadden haast, veel haast. Want weer liepen we achter de koffie feiten aan. Met het tempo waarmee de koffie uit de ketels werd gekeken lukte het haast niet om voldoende koffie klaar te hebben als het ontbijt geopend zou worden.

Maar stug doorgaan was het devies, en hoewel Gloria en ik elkaar af en toe aardig voor de voeten liepen lukte het toch om op een gegeven moment rond te kijken, en ja, volgens Rembrand was het mogelijk om nu al het ontbijtbuffet te openen. Alleen de roereieren met spek moesten nog aangevoerd worden, wat door Rembrand werd georganiseerd.

Ik keek even rond. Ja, alles liep, Marko hield de voorraad broodjes, vlees beleg en kaas in de gaten, en ik zou nu ook wel even iets kunnen ontbijten. Maar net toen ik mijn eigen koffie bekertje wilde vullen was er al weer een koffie ketel leeg. Dan dat eerst maar......

Om tien uur werd het ontbijt gesloten. Wie er nu nog wat wilde hebben moest het maar zien te krijgen, ontbijten om tien uur is laat, zeker als er nog een compleet SJK afgebouwd moet worden. Nee, niet zoals sommigen zeiden: afgebroken, want dat was meteen zo destructief. Tenten werden weer afgebouwd, tafels en banken ingeladen om weggebracht te worden, en ook de gasten waren druk bezig met het inpakken van tent of camper. Meer en meer werd het terrein leger, als alweer treffengangers, alleen of in groepjes, op weg naar huis gingen.

Na een praatje hier en daar was het ook voor mij tijd om eens te kijken of ik vanuit de puinhoop die ik om me heen pleeg te maken toch weer een redelijke bepakking voor achter op de motor zou kunnen krijgen. Zittend in een hoekje van de tent werd alles naar buiten gewerkt, waarna de tent werd samen gepakt. Dat gaat bij zo'n Khyam verrassend makkelijk, alles bij elkaar proppen is voldoende. Wel had ik door schade en schande geleerd dat het handig kon zijn om het centrale deel wat in te pakken, dus even opletten, en toen was het ook klaar.

Tent in de tentzak, luchtbed er bovenop, en dat is dat. Tassen inpakken en topkoffer op de in tussen opgehaalde motor plaatsen. Ook de tassen konden nu in de Deauville gehangen worden. Slaapzak in de topkoffer, en tot slot werd het grondzeil opgevouwen en in de tentzak gedaan.

Met een zwaai werd de tent op de motor gelegd. En toen.....kwam ik er achter dat de spanbanden waarmee alles vastgezet moest worden, niet te vinden waren. Eigenlijk konden die maar op 1 plek zijn. Afladen, uitvouwen en opzetten van de tent was het volgende punt, en ja, daar lagen, vrijwel vooraan de spanbanden.

Opnieuw werd alles ingepakt en opgeladen. Daarna controle, nog maar een keertje. En ja, het is echt beter als de topkoffer ook op slot zit. TomTom was al ingeschakeld, en op 'huis' geprogrammeerd (dacht ik) dus was het tijd om van alle mede- vrijwilligers en anderen afscheid te nemen.

Toch was het een beetje een raar idee dat het nu de allerlaatste keer zou zijn dat ik vanaf hier een CX-club treffen verliet. Aan het einde van de inrit keek ik nog even om: Tot nooit weer ziens SJK, volgens jaar wat anders......

Ik was er nog niet helemaal bij, en ook de TomTom was niet helemaal wakker. Na de eerste de beste rotonde besefte ik na een paar minuten dat ik helemaal niet op de goede weg zat, de weg in de richting Ens. Waarschijnlijk een afslag te vroeg genomen, dacht ik. Maar waarom had de TomTom niets gezegt? Want meestal geeft die wel aan waar de weg is die ik moet hebben.

Tijd om te stoppen en het hele systeem, tot en met de telefoon, uit te zetten en opnieuw op te starten. Headset, telefoon, TomTom. Het leek te werken, want de ingeblikte juffrouw van de headset meldde dat de telefoon gevonden was, en de navigatie was aangesloten. Nou, dan maar verder.

Zo kwam ik wel via een heel andere manier op de N50 terecht. Maar die kende ik, en het ging de goede kant op. Ach, dat er een keertje een brug open ging waarvoor ik moest wachten maakte allemaal niet zoveel uit. Het was mooi motorrijders weer, en het enige waar ik over zat te peinzen was de route. Wel of niet de A50 tussen Apeldoorn en Arnhem?

Het werd niet de A50, en de A1 naar Amersfoort werd gekozen. Bij Hoenderloo verliet ik de snelweg, en werd er eventjes gerust. Tijd voor een slokje water. En terwijl ik daar zo stond reden er twee, drie klassieke auto's langs, en even later nog een aantal. Een rally of iets dergelijks, maar erg leuk om te zien.

De Deauville werd weer gestart, voor de laatste kilometers naar huis. En daar werd de motor op het vaste plekje achter het huis gezet.

Zo eindigde SJK 2022, het laatste SJK.......