Santiago de Compostella | |
|
In het noorden van Spanje, op een 90 kilometer van de kust van de Atlantische oceaan, ligt het stadje Santiago de Compostella. Aan de kust, waar het land ophoud, en de eindeloze zee begint, is een kaap, genaamd Cabo Finisterra, 'kaap einde van de wereld'. Elk jaar trekken duizenden pelgrims naar Santiago, te voet, per fiets of incidenteel per paard. En even verschillend als de duizenden die op weg zijn, zijn de redenen van het gaan van de weg naar Compostella. De een wil geestelijke groei, een ander als boetedoening voor een zonde, een derde ziet het als een sportieve prestatie. Maar waarom wil IK naar Compostella? Ga ik op bedevaart naar Santiago? Nee. Ik ben duidelijk geferormeerd opgegroeid, maar, in de loop van de jaren kwamen andere inzichten, en het geloof van mijn vader en moeder pastte niet in mijn ervaringen, die vaak lijnrecht tegenover de gereformeerde opvattingen van die tijd stonden. Uiteindelijk liet ik de kerk links, of was het rechts, liggen. En dan? Dan begint een levenslange speurtocht naar het geloof, in al zijn vormen, van indiaans tot indiaas, van boeddist tot islam, van katholiek tot naturist. Uiteindelijk, na een zoektocht die zijn eigen bekoring, zijn eigen beloning en een heel unieke weg door het leven had, kwam ik tot mijn eigen persoonlijke opvattingen. En de zoektocht is nog niet over, nee, elke dag heeft de kans op nieuwe ontdekkingen, nieuwe inzichten, nieuwe ervaringen met wat ik als God ervaar. Ga ik dan naar Santiago de Compostella omdat ik op bedevaart ga, op zoek naar God? Nee, Rome, Lourdes, Tibet, Bethelehem, Mekka, Karbala of zelfs Ayers Rock 'zeggen' me niets. Omdat mijn God, en dat klinkt sommigen godslasterlijk in de oren, van binnen zit. Mijn God draag ik mee, daar spreek ik mee, en Hij spreekt tot mij. Ik hoef niet naar Hem toe omdat Hij altijd bij mij is. | |
|
Waarom dan wel?
"Santiago de Compostella". De eerste keer dat ik de naam hoorde was jaren geleden. Alleen al de naam maakte indruk. Wat een plek moet dat zijn, die zo'n naam heeft gekregen. Schoonheid , muziek en ritme in de naam. Een plaats met die naam moet je gezien hebben. De tijd verstreek, en met onregelmatige afstanden in de tijd kwam die naam terug, dan weer met een brokje informatie over de plek, dan weer met een brokje over mensen die er geweest waren en dan weer een boek wat geschreven was over de weg naar Compostella. En elke keer was daar: daar moet ik eens naar toe, dat wil ik zien. En na een documentatiere op TV toch maar eens internet opgedoken, om te zien wat er te vinden was, over 'Sint Jacobus onder de Sterren'. Heel wat dus. De beenderen van de apostel Jacobus liggen daar begraven, zegt men. Er staat een gigantische basiliek op die plek, en Santiago ligt vlak bij Cabo Finisterre, het uiteinde der aarde. Er zijn pelgrim routes naartoe vanuit alle landen van europa, en pelgrim-herbergen, en iedereen die de route loopt heeft zijn eigen verhaal. Ergens van binnen begint het te kriebelen, en ik weet: nu moet ik gaan. Ik weet ook dat ik op dit moment niet in staat ben tot zo'n voettocht, ook al is dat, zegt men, de enige manier om te tocht te maken. Dus, met de motor, mijn eigen ouwe CX, mijn eigen manier om ergens te komen. Maar rijden op een motor is haast-haast, en helemaal niet meditatief, ontspannen, zeggen ze. Nou kan dat wel waar zijn, maar ik ben 'ze' niet, ik ben mezelf, en heb mijn eigen ontspannen ervaringen. Mijn ervaringen omvatten vergezichten, zons-opgangen, mistbanken en regenbuien, die elk hun stempel op mijn belevings wereld hebben gedrukt. Ja, motorijden kan meditatief zijn. En ik voel de drang om op zoek te gaan naar de uiteinden van mijn wereld, de wereld van een ASS-Asperger, die de gewone wereld maar met moeite kan volgen. Daarom ga ik, tot aan het einde van de wereld, waar het einde van mijn wereld samenvalt met het einde van de werkelijke wereld. En daarvandaan weer terug, om mijn ASS-asperger wereld weer samen te laten vallen, weer samen te beleven met de echte wereld van de niet-autist, de 'normale' NT, de neuro-typische mens. Santiago is de laatste stop op die weg, die voor mij eindigt en begint aan het einde van de wereld. |