Vorig - Weer op weg - Dag 1
Volgend - Weer op weg - Dag 3
| 25 augustus 2010 | |
Alweer op de tweede dag | |
|
Als ik wakker wordt is er even de vraag: waar ben ik? Maar dan
weet ik het alweer. Ik ben hier, en hier is Frankrijk, Camping de
la Muree. En de tijd? Ach, pas half zeven. Dus draai ik me nog een
keertje om, en wordt om half acht weer wakker. Zo, wat nu? Ik begin
met een bezoekje aan de douches, want daar knapt een slaperig mens
altijd weer van op. Dan ontbijt, met de gisteren veroverde ham en kaas.
De rest gaat in de topkoffer, en wordt bestempeld als lunch.
Dan inpakken, en hoe goed je ook bedenkt wat waar moet, zolang je thuis
aan het pakken bent doe je het verkeerd. Ik zal pas na twee of drie
dagen een redelijk systeem weten te vinden, vrees ik.
| |
|
De Belg die gisteren met z'n Harley Davidson ook op de camping aankwam
komt een praatje maken, als hij merkt dat ik de andere motorrijder
ben. Hij is van plan de heuvels en bergen op te zoeken, die hier
in de buurt moeten liggen. En wat ik van plan ben. Naar het zuiden,
dat is nog steeds het plan. Zuid zolang het nog leuk is.
| |
|
En dus verlaat ik tegen half tien de camping, door Bourg-Fidele,
richting Auxerre. De eerste grotere plaats is Rethel. En daarbuiten,
op de weg naar Chalons-en-Champagne, vind ik weer de op mijn vorige
reis opgemerkte vreemde 'leegheid' van het Franse platteland. Maar
goed, alles zal wel een reden hebben.
Ik bereik Chalons-en-Champagne, en weet nog dat het wat lastig was
om daar omheen te plannen. Maar ik volg de TomTom, en het schijnt
allemaal goed te gaan. Maar ergens maak ik een voor-sorteer fout,
en beland helemaal op een verkeerde weg. TomTom wil me best van
dienst zijn, en geeft onmiddelijk een alternatief waar ik niets van snap.
Ik moet omdraaien, terug, maar dat is volgens mij niet goed.
Dus even overschakelen op HansHans, want dan weet ik tenminste weer
wat er gebeurt. Bij een automatisch tankstation kijk ik naar het
route puntenlijstje, en schakel er domweg twee of drie uit. Herberekenen,
klaar. En nu? Nu ben ik op de goede weg, want TomTom en ik zijn het weer
eens. Rotonde, richting Troyes, de N77/D677 op.
| |
|
Bij Sommesous kruist de N77 de A5. Voor Total een prima plek om een
tankstation, een 'Aire', neer te zetten. Ik ben daar best blij mee, want zowel de
motor als ik kunnen wel wat gebruiken. Als de tank vol zit koop
ik een vers stokbroodje 'Jambon' en dat is dus lunch. Het restje
in de topkoffer is voor een andere keer. Mooi, verder maar weer in
de richting Arcis-sur-Aube. Bij de planning heb ik moeite gedaan om daarna
om Troyes heen te plannen, en daarom gaat het nu in de richting van
Mery-sur-Seine. Eenmaal de Seine over, die hier nog in niets lijkt op
de machtige rivier die het later zal worden, gaat het langs
La Belle Etoile, en over de D7 verder, verder naar ...
| |
 ... Mery-sur-Seine ... | |
|
Het is me al vaker opgevallen dat de PDA, waar de TomTom software op
draait, niet meer de beste accu heeft. En wanneer deze PDA is aangesloten
op boordspanning, 12volt omgezet naar 5volt, dan is het alleen maar
een kwestie van rekken, voordat de accu toch op een punt komt dat de
PDA uitschakelt. 5 Minuten laden geeft wel genoeg accu spanning om
weer twee of drie minuten met de PDA en dus de TomTom te werken, maar
daarna is het weer uit, en weer een paar minuten laden.
Ergens voorbij Arces-Dilo geeft de TomTom er voor een tijdje de brui aan. 'Hoofdaccu laag, het apparaat schakeld uit' is ongeveer de boodschap. Ik ben op weg naar Auxerre, maar dit staat nog nergens aangegeven. Voorlopig probeer ik de weg te volgen, terwijl TomTom ligt te slapen. Lastig hoor, zo'n navigator die in slaap valt. De weg wordt smaller en smaller, en ik krijg het idee dat ik niet meer op de hoofdweg naar Auxerre zit. | |
|
Nu ik door de uitval van de TomTom eventjes de weg compleet kwijt
ben, heb ik een klein probleem. Maar niet getreurt, want uit voorzorg
heb ik alle routes die ik met Tyre heb samengesteld, ook uitgeprint en
deze print-outs heb ik in de map, in de tanktas zitten. Maar ja,
het kleine weggetje waar ik nu ben is zo klein dat het niet op dit
kaartje staat. Wat nu. Ik klamp een Fransman aan, wijs op de kaart in mijn
hand, wapper naar de vier windstreken en maak een vragend gebaar "?"
Oftewel: 'waar ben ik?'
Een paar halfverstane woorden en een aanwijzing op het kaartje maken me duidelijk dat ik in de buurt van St. Florentin zit. En als ik wijs en zeg 'St. Florentin?' wordt er ontkennend met het hoofd geschud, en een andere weg aangewezen. OK, dus die kant uit. | |
|
Zo gaat het weer goed, ik ben weer op een weg die naar een punt gaat
waar ik nu langs wil komen. Mooi. En tevreden dwalen mijn ogen over het
instrumenten paneeltje voor me, zoals zo vaak deze reis. Huh? denk ik.
Wa's dat nou??
Het 'laden' lampje van de PDA is uit, dat betekend dat de accu daarvan
niet meer bijlaad. Een losse stekker misschien. Maar nee, want ook het
wijzertje van de koelwatertemperatuur staat op nul, en als ik de
knipperklichten probeer werken de knipperlichten ook niet meer.
Algehele stroomuitval, zoveel is wel duidelijk. Dat wijst op twee mogelijkheden, bedenk ik me, als ik verder rij naar dat voorlopig nog onbekende St. Florentin. A - het is de hoofdzekering, of B - een defect aan het contactslot. Als het de zekering is dan is dat eenvoudig te repareren. Als het in het contactslot zit, dan ben ik in de aap gelogeerd. Ik rij verder, vastbesloten om niet voordat ik in een redelijke stad ben te stoppen. Want, als de motor nu stilvalt, dan is de kans dat ik hem weer gestart krijg zo goed als nul. Na wat een eeuwigheid lijkt een bordje: St.Florentin. Nu nog een plekje om te stoppen, en dat vind ik op een pleintje, het Place Dilo. Eerst de zekering controleren. Daarvoor hoeft gelukkig niet alle bagage eraf, en ik kan, met de nood-gereedschapjes die ik bij me heb, er goed bij komen. | |
 ... St. Florentin ... |
 ... Place Dilo ... |
|
De zekering ziet er goed uit, beetje
vuil van buiten, maar het metalen stripje binnenin is nog intact. En
als een twintig Amp. glaszekering de geest heeft gegeven, dan zie je dat echt wel.
Zou de accu leeg zijn? Met twee schroevendraaiers test ik of er nog
vermogen in de accu zit 'KNETTER-VONK'. Ja dus, want de punt van de
kleinste schroevendraaier is een flink eind afgebrand.
Blijft over: contactslot. Dat ga ik hier op straat niet redden.
Dus: bellen met de ANWB. Als ik het verhaal heb uitgelegd wordt me
verteld dat ik wordt terug gebeld.
Dus eerst is het wachten. Dat is een werkje wat ik goed kan. Zeker
als er in de topkoffer nog restanten liggen van mijn ontbijt, stukjes
stokbrood en kaas. Een slok water erbij, en ik kan er weer even tegen aan.
De ANWB belt niet terug, maar wel stopt er na anderhalf uur een busje, waar
een Fransman uitstapt die onmiddelijk aan mijn motor begint te sjorren.
Ik begrijp dat hij de motor naar een motorzaak zal brengen, waar we
dan verder kunnen praten. Ik hoop dat er iemand is die Engels spreekt,
want deze man spreekt alleen Frans. De CX met bepakking en al wordt
in de bus geschoven. Het past maar net-aan, en het windschermpje zit
klem tussen de dakspanten van de bus, maar hij staat erin.
| |
 ... met bepakking en al in de bus ... | |
|
En nu heb ik het voorrecht om vanaf de voorbank mee te maken hoe een
Fransman zich in het verkeer gedraagt. Bumperkleven kennen ze hier niet,
een halve meter ruimte tussen jou en de voorligger is ruim genoeg.
Maximum snelheid, ach, dat is alleen voor de show, daar hoef je je
niet aan te houden. En dat allemaal met de grootste rust. Met deze
snelheid mag het geen wonder heten dat we binnen de kortste keren
in Auxerre zijn. Het mag wel een wonder heten dat we er gekomen
zijn, dat wel......
| |
|
De motor wordt uitgeladen, en een Engels sprekende man,de eigenaar/manager
van de zaak, vraagt wat er aan de hand is. Ik vertel dat ik het
contactslot verdenk, en dat het slot dan vervangen moet worden.
Of ik dat aan de ANWB wil vertellen, zo vraagt hij me. Geen punt,
als ik ook maar even een stopcontact mag gebruiken, want ook de
telefoon-accu is bijna leeg.
De ANWB weet ook niet waar ze een contactslot vandaan moeten halen, dat kon wel eens lang gaan duren, en vrij duur worden. En dat terwijl ik twee goede sloten in de bijkeuken in Ede heb liggen, merk ik op. Die willen ze best ophalen en opsturen, en dat gaat dan twee tot drie dagen kosten. En ik dan? 'O, U kunt zolang in een hotel,' oppert de ANWB-er, en voegt eraan toe 'Dat komt best in orde.' Mooi niet dus, want ik moet wel weten waar ik aan toe ben. En alleen twee dagen in een vreemde stad waar ik de taal niet ken, alleen de gedachtte daaraan maakt me al paniekerig. Maar de ANWB houdt vol dat dat het enige is wat ze kunnen doen, en verder niets. 'En ik raadt u aan in het vervolg niet alleen op reis te gaan' zegt de ANWB-er. Ik bedank de man en sluit het gesprek. Hier heb ik dus helemaal niets aan, aan zo'n opmerking. | |
|
Maar verd. Ik ben toch degene die al drie keer een slot heeft gerepareerd,
die bijna in z'n slaap een CX slot kan openmaken, en dicht maken ook, zonder
extra onderdeeltjes over te houden. Een noodreparatie moet verdorie toch kunnen, zeker als ik het gereedschap van die Fransozen maar kan gebruiken. Dus raap ik mezelf bij elkaar, en begin met een onderzoekje naar de toestand van het slot. De connector laat zich makkelijk loshalen, en de contacten zien er nog goed uit. Ik haal een multimeter van de werkbank, en controleer de spanning op de aansluitpolen van het stekkerblok. Geen spanning. Huh? Nogmaals controleer ik de zekering, ziet er goed uit. Een draadbreuk dan, ergens onder de tank? Is ook wel te vinden, moet niet moeilijk zijn. | |
|
De monteur is het er kennelijk niet mee eens dat ik zijn werk loop
te doen. Dat, of hij heeft geen vertrouwen in vreemde Hollanders die
een beetje met zijn gereedschap en spullen gaan slepen. Hij begint ook
aan de motor te prutsen, en als één van de eerste dingen meet hij of er
spanning op de accu staat. Ja, echt wel, dat heb ik ook gedaan.
Of de aansluitingen van de zekeringhouder goed zijn, is zijn volgende punt.
Hij weet wel wat hij doet, want precies hetzelfde had ik ook al gedaan.
Dan plaatst
hij een nieuwe zekering. Maar de zekering ziet er nog goed uit, dus
waarom zou hij? Toch is dat de oplossing van het probleem, want nu
werkt ineens het knipperlicht weer, gaan olie- en vrijstand lampje
branden, en, het belangrijkste, doet de startmotor het ook weer.
Ik snap het niet, de zekering was toch goed. De Engels sprekende man verteld me dat de glaszekering waarschijnlijk door ouderdom aan de binnenkant heeft losgelaten, en nu niet meer werkt. Ik heb wel meegemaakt dat een zekering los zat, maar dan was altijd het glas ook los van het contact. Dit.....ik heb er geen woorden voor. Totaal in de war hoor ik het verhaal aan. Het zal wel. Morgen denk ik er wel eens rustig over na. Nu eerst weg, weg uit deze omgeving, verder met mijn tocht, verder naar de camping die hier niet al te ver vandaan is. Maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Om de CX uit de bus te krijgen, hebben ze het windscherm gedemonteerd, en dat moet ik er eerst weer opzetten. Ondertussen ligt de PDA/TomTom combinatie aan de lader, en die moet ik straks niet vergeten, want die zal ik nodig hebben om de camping te bereiken. Ik betaal de rekening, en laat me uitleggen waar de N6 is, waarvan ik weet dat die naar Vincelles gaat. Dan de spullen bij elkaar rapen, het motorpak aan en weg, weg van deze idiote toestand, rijden, want dat kan ik in elk geval nog goed. Eenmaal op de motor wordt ik wat rustiger. Ik kan de beloofde N6 niet vinden, maar vind wel de rivier. Ik weet dat als ik die volg, ik dicht in de buurt van de camping uitkom. Even later is er een brug over de rivier. Hier pak ik de TomTom, voor de laatste kilometers. Het blijkt eenvoudig, 1,4 km, dan linksaf, en dan ben ik er. En zo kom ik, uren later dan dat de bedoeling was aan de poort van La Cerisselles, een 4 sterrencamping in Vincellotes. | |
|
Maar ze zitten vol, zegt de Engels sprekende man bij de receptie.
Tenzij... Of ik er bezwaar tegen heb een plek te delen? Met wie dan,
vraag ik. Het blijkt dat een tijdelijke medewerker van de camping op
een plekje zijn tentje heeft staan. Wel, als hij er geen bezwaar tegen
heeft, ik ook niet. En zo mag ik mijn tentje neerzetten op plaatsje
42, niet ver van de receptie, en helaas vlak bij het evenementen-terrein
van de camping.
| |
|
Ik kom naast een vriendelijk echtpaar, dat met de caravan uit
Nederland is gekomen. Hij helpt me met het aansluiten van de electra,
en van haar krijg ik een kop koffie aangeboden. De electra, dat gaat
in eerste instantie niet lukken, want het dichtsbijzijnde aansluitpunt
is bijna 10 meter ver weg. Maar de naast de Nederlanders staande Engelsen
schieten te hulp. Hij heeft in zijn camper twee aansluitsnoeren van
ruim 15 meter, en daarvan mag ik er eentje gebruiken. Weer een probleem
opgelost. TomTom en telefoon beide aan de lader, en nu de koffie.
| |
|
Na de koffie wat telefoontjes en SMS-jes naar het verre Nederland.
Waar ik ben, hoe het gaat en wat er met me is gebeurt. Dan een bezoekje
aan de douches, om de nare ervaringen van de dag van me af te spoelen.
En dan is het volgende punt aan de beurt, de inwendige mens. Want ook
die heeft verzorging nodig. Volgens de website heeft La Ceriselles
ook een cafetaria. En dat klopt. Ik bestel wat te eten, wat te drinken,
en even later zit ik aan een lekkere avondmaaltijd. Daar kan een mens
zo van opknappen, even lekker eten.
| |
|
De avond valt. Niet dat het dan rustig wordt, nee, La Ceriselles heeft
voor elke avond wel een evenement gepland staan, en deze keer is het een
film, en omdat het warm is wordt die buiten, in de open lucht vertoond.
En omdat je het anders niet kunt horen, wordt het geluid goed hard
gezet, zodat ook de gasten op de camping die de film niet
kunnen zien, het in elk geval wel horen. Jammer genoeg probeer ik te slapen,
vanaf half elf, maar met dat geluid lukt het toch heel moeilijk. Pas
om half een is de film en de daarbij behorende festiviteiten afgelopen,
en keert de rust weer. En dan val ik ook als een blok in slaap......
| |
Volgend - Weer op weg - Dag 3