Een nieuwe Epiloog | |
|
Een week later.....
| |
|
Het 'santiago verslag' is klaar. Misschien nog punten en komma's, wat
taal- en vormfouten eruit halen, maar het is klaar. Al mijn belevenissen
van deze tweede lange motorreis staan, voor zover geschikt voor de
openbaarheid, op papier of website. En wat nu?
| |
|
Nu is het, net als de eerste keer, tijd voor een beschouwing, een afsluiting.
Van de eerste reis heb ik veel geleerd, vooral over grenzen, grenzen die in mijn hoofd liggen opgesloten. De tweede keer probeerde ik weer op weg te gaan naar Santiago, maar de weg bleek belangrijker dan het doel. Het doel kan ook bereikt worden door de weg te gaan, niet tot het einde, maar net zover als goed is, net zover als nodig is, om het doel te bereiken. | |
|
De eerste keer vertrok ik, uitgezwaaid door vrienden, na maanden
voorbereiding. Uiteindelijk moest ik terug gehaald worden, omdat ik niet
in staat was om zelf terug te komen. De tweede keer piepte ik er bijna stiekum tussenuit, slechts een paar mensen waren op de hoogte. Daarmee miste ik de druk die toch, onbedoeld, werd gegeven aan de eerste reis, 'wij vinden het fijn als je het haald.' En toen reed ik in Frankrijk niet voor mezelf, maar omdat anderen verwachtingen van me hadden. Toen moest ik terug gehaald worden. En nu, nu kwam ik lachend en opgewekt thuis, na een reis van meer dan 2000 kilometer. | |
|
Deze keer waren er minder mensen op de hoogte, was de druk van hun
verwachtigen ook niet aanwezig. Ja, die het wisten leefden met me mee.
Maar deze keer voelde ik meer dat ik in Frankrijk rondreed om dat ik
dat wilde, dat ik de controle had over wel of niet verder gaan.
En toen was het genoeg. En toen kon het ook gewoon genoeg zijn.
Na de electra-pech ben ik doorgegaan, niet
ingestort, niet bij de pakken gaan neerzitten. Nog een dag verder, omdat
ik meer keuze vrijheid had, door het ontbreken van de onbedoelde groepsdruk.
Nu ben ik zelf terug gekomen. De enige hulp, waarvoor dank, die ik had was contact via telefoon en SMS. Maar ik had ook minder strakke punten op mijn reisschema, en hoe moeilijk dat voor mij ook is, meer flexibiliteit proberen in te bouwen. | |
|
Het uiteindelijke doel, het plein voor de kathedraal van Santiago de
Compostella, nee, dat is (nog steeds) niet bereikt. Is het nodig?
Nee, want een doel is niets zonder de reis. Het is de reis die belangrijk
is. Het is de reis die ons ervaringen geeft, leert om te gaan met de
steeds veranderende omstandigheden. Het doel is slechts een middel om
de reis aan te vangen, om te zeggen: ik ben op weg naar het doel. Maar
het kan nooit de reis vervangen, nooit de ervaringen van de reis in
zich hebben, nooit een doel op zich zijn.
Ik kijk tevreden terug op allebei mijn reizen. Ja, de eerste is niet verlopen zoals ik dat wenste, en de tweede is niet zover gegaan als ik hoopte. Maar beide hebben me ervaringen opgeleverd die ik niet zou willen missen, dingen geleerd die ik anders niet geleerd zou hebben. Beide reizen zijn goed geweest, en uiteindelijk ben ik tevreden teruggekeerd, tevreden over mijn gedragingen, mijn besluiten. | |
|
Als ik er niet aan begin, weet ik ook niet of ik het af kan maken.....
Deze reis is ten einde. | |
|
|