| 10 mei 2010 | |
Een eerste Epiloog | |
|
Weer thuis, achter de computer, 5 dagen later.
En nu? Nu is het misschien tijd om een, in ieder geval voorlopige, balans op te maken. Wat is er gebeurt, wat had ik moeten of kunnen vermijden, en wat is waardevol genoeg om mee te nemen in volgende avonturen? Komen er volgende avonturen? Ik ben nu weer geneigd om volmondig 'JA' te zeggen op die vraag, nu ik vijf dagen later terug kijk op de vier of vijf dagen van de reis. Maar wanneer die avonturen komen, dat is nog een vraag. Want motorrijden is nog steeds iets waar ik wat voor terugschrik. Ik ben, op de motor, 1046 km van huis gereden, dat is 1/5 deel van de totale afstand die ik gepland had om af te leggen, en het is zelfs 2/5 deel van de reis naar Santiago. Dat op zich is al een punt van voldoening. Ik heb, voor het eerst van mijn leven, alleen gekampeerd, op 54-jarige leeftijd iets nieuws ondernomen. Ook een winstpunt. En ik heb veel gezien, veel beleefd, en veel geleerd. Voornamelijk over mezelf. Heel veel mensen zullen zeggen, 'ach, als dat alles is' en ja, dat is alles. Maar voor mij is het meer dan genoeg. Mijn grenzen zijn opgerekt, mijn horizonten verruimd. Wie elk jaar per vliegtuig naar een verre bestemming reist die heeft, denk ik, minder meegemaakt dan ik nu. Niet iedereen heeft, gelukkig, een hoofd als het mijne. Was het de moeite waard, de spanning, de stress, de kosten? En weer zeg ik : JA. Tussen de duizend kilometers aan motor-ervaring die ik erbij heb gekregen zitten regenachtige weggetjes in Normandië, een zonovergoten uitzicht op de Mont Saint Michel, en een indrukwekkende blik op de recente geschiedenis. Maar ook stress bij benzine pech, de opbeurende berichten via SMS, en de vrienden die me uit Vitré zijn komen ophalen. En de regenachtige weggetjes en zelfs de spanning van de benzine pech beginnen al tot de, misschien niet dierbare, maar toch zeker wel waardevolle herinneringen van de reis te behoren. Ik had al die spanning, al die stress kunnen vermijden, door simpelweg te zeggen: te ver, te veel, te onbekend. Maar dat deed ik niet. Want, als ik er niet aan begin, weet ik ook niet of ik het af kan maken. Bij de voorbereidingen had ik de mogelijkheid van een 'mislukking' ook meegenomen, maar ook meteen besloten dat er geen 'mislukking' mogelijk was. Alles wat ik meemaak kan op het lijstje met leerpunten gezet worden, en kan dus niet alleen maar als negatief aangemerkt worden. En daarom, daarom alleen al is deze reis een succes, en kan ik, met de ervaringen van deze reis, verder, heb ik een uitzicht op nieuwe verten, nieuwe horizonten en nieuwe uitdagingen. En misschien ook uitzicht op een nieuwe reis, opnieuw op weg, want de reis is minstens zo belangrijk als de bestemming, want de reis is altijd de weg, de weg misschien weer naar Santiago de Compostella. Wie zonder risico leeft, leeft niet.................. | |
|
| |