Terug naar de Motor-pagina
Vorig - De rit naar Bernieres-sur-Mer -
Volgende - Naar het noorden van Frankrijk -




Bezoek aan de invasie-stranden

Dinsdag 22 Mei

De ochtend begint zoals elke ochtend zou moeten beginnen, met een stralende zon boven de bomen. Een uitgebreid ontbijt, een afwas, en dan vertrekken we voor een bezoek aan de invasie-stranden. Maar eerst wordt er getankt, en Luc controleert ook de bandenspanning van zijn Pan, die vrij laag is. Goed idee, en ja hoor, ook in de banden van de CX kan er ietsjes lucht bij.

De eerste stop is Juno Beach, bij het plaatsje Courseulles-sur-Mer. De zee is rustig en kalm als we het strand bekijken. Hier is slechts een half begraven oude bunker een aandenken aan roerige tijden. Wat verderop is een groot gebouw, het 'Centre Juno Beach', ter ere van de Canadezen die hier, zoveel jaren geleden aan wal kwamen. Een groep Canadeze jongeren doet aan ochtendgymnastiek, juist voor het gebouw.

een half begraven oude bunker
... een half begraven oude bunker ...
foto Luc L.

Centre Juno Beach
... Centre Juno Beach ...
foto Nick L.

De volgende halteplaats is wat verder, Arromanches-les-Bains, beroemd om de kunstmatige havens die de geallieerden in staat stelden om zonder een havenplaats te veroveren, toch een indrukwekkende logistieke operatie uit te voeren, het bevoorraden van de duizenden die hier voor de bevrijding van Europa vochten.

Om daar te komen rijden we door Asnelles, wat ik ken van de eerste reis naar Santiago. Het vreselijk dure tankstation is weg, vervangen door een restaurant. Dat zal ook wel vreselijk duur zijn, bedenk ik me.

Voor Arromanches is er, hoog boven de zeespiegel, een 'memorial,' met een uitzicht over de invasie stranden. Auto's daar parkeren, motoren … ergens anders. We plaatsen de machines langs de kant, en beklimmen het uitzichtpunt. Ver onder ons, en ver in zee, zien we een aantal van de grote betonnen caissons, die de haven van Arromanches vormden. Later op de dag, terugrijdend naar de camping, is het laag water, en zijn er veel meer te zien.

In Arromanches zelf is het druk. Het mooie weer lokt de invasie toerist naar het stadje, en het stadje is er maar wat blij mee. Hier is het geen probleem om Engels te spreken, lijkt het wel. We zoeken een plekje, en bestellen wat te eten. Met een blikje fris erbij kunnen we er weer even tegenaan.

Kanonnen, voertuigen, brugdelen en landingsvaartuigen. Arromanches is trots op zijn plaats in de geschiedenis, dat is duidelijk. Militaria in soorten en maten, foto's van de landing plaatsen, D-Day is big business hier.

We rijden verder, naar Longues-sur-Mer. De daar staande bunkers bevatten nog de originele stukken geschut uit de tijd van de invasie. De bombardementen voorafgaande aan de invasie konden de batterij niet uitschakelen, en een heftig artillerie duel met de schepen van de vloot volgde. Uiteindelijk verlieten de Duitsers de geschutstelling, die de volgende dag door de Engelsen werd ingenomen.

De weg naar de kust volgend komen we op een smal weggetje, dat naar beneden leidt. Luc en Nick willen daar wat meer van weten en sturen hun motoren naar beneden. Ik volg, wat aarzelend, en Ron komt daarachter. Haarspeldbochten en waarschuwingsborden: vallend gesteente. Maar even later staan we aan het einde van de weg, aan het begin van een smal paadje naar een fantastisch kiezelstrand. Het is hier ontzettend mooi.

ontzettend mooi
... ontzettend mooi ...

Na een ruim half uurtje, waarin de anderen het strandje bezoeken, en ik even zit bij te komen bij de motoren gaan we weer terug, weer naar boven. Bij de batterij de Longues neemt Luc foto's. Hij vraagt zich af of dit hier Point-du-Hoc is, waar een verwoede slag heeft plaatsgevonden tussen 225 Amerikaanse Rangers en de bemanning van een Duitse batterij. Nee, volgens mij niet, want ik denk dat dat punt nog bijna twintig kilometer verder is

Dus vertrekken we, naar Point -du-Hoc, en rijden langs een aantal dorpjes waar de invasie sfeer nog steeds hangt, ja zelfs wordt gecultiveerd. Er is één dorpje wat zo te zien geen invasie geschiedenis heeft, maar dat beroemd zich er dan ook op het enige echte vissersdorp van Normandië te zijn.

Point-du-Hoc. Toen. Een onneembaar geachte rotspunt, door de Duitsers in 1944 voorzien van immense bunkers, bedoeld voor gigantische kanonnen. Geallieerde vliegtuigen gooiden tonnen aan bommen op de stelling, en er werd zwaar artillerievuur op gegeven. Een specialistische eenheid, de Rangers, bestaande uit 225 man, werd aan de voet van de rots aan land gebracht, met de opdracht om de kanonnen, die een bedreiging vormden voor zowel Omaha Beach als Utah Beach, uit te schakelen. Van de 225 haalden 150 man de top, en na verbitterde gevechten wisten ze de bunkers te veroveren. Maar de kanonnen waren er niet, die werden een kilometer verder landinwaarts gevonden, weggehaald vanwege de bombardementen. Twee dagen lang moesten de overlevenden stand houden tegen de Duitse tegenaanvallen. Toen ze uiteindelijk ontzet werden waren er nog slechts 90 in leven.....

Point-du-Hoc. Nu. Een stukje Amerikaans gebied, door Frankrijk aan Amerika gegeven. Een gedenk- en herdenkplaats voor de tweede wereldoorlog. Het is hier druk. We weten onze motoren ergens te plaatsen, en kijk, nog meer motoren, ook uit Nederland. De weg naar het eigenlijke punt is vol met mensen. De plek zelf, waar de verwoeste restanten van de gigantische bunkers nog staan is vol met mensen. Fransen, Amerikanen, Engelsen, Duitsers, en Nederlanders lopen door elkaar. Er is een 'Battlefield tour' uit Castricum, kinderen die hier aanschouwelijk onderwijs krijgen, en zich amper kunnen inleven in de mensen, die, vijf of tien jaar ouder dan zijzelf nu zijn, zich letterlijk hebben doodgevochten voor hun en onze vrijheid.

verwoeste restanten van gigantische bunkers
... verwoeste restanten van gigantische bunkers ...

Battlefield Tour
... Battlefield Tour ...

Het is druk hier, en na een tijdje word ik erg moe, om de een of andere reden. Ik vertel Nick dat ik de anderen straks wel weer bij de motoren zie, en loop terug naar de parkeerplaats. In de schaduw van mijn eigen CX-je leg ik mijn motorjas op de grond, niergordel als kussentje, en ik doe even mijn ogen dicht. Point-du-Hoc is erg indrukwekkend, en ik moet even bijkomen.

We rijden terug naar Bernieres-sur-Mer, waar we eerst inkopen gaan doen in de plaastelijke supermarkt, voordat we naar de camping gaan, waar we na half zes aankomen, en nog wat napraten over de dag. Pas om negen uur is het eten klaar, maar niemand die er over moppert. Als ik ga slapen die avond blijven de anderen nog heel even een spelletje Hartenjagen doen, heel even, tot diep in de nacht......

inkopen doen
... inkopen doen ...





Vorig - De rit naar Bernieres-sur-Mer -
Volgende - Naar het noorden van Frankrijk -