Met de gekozen route naar Collendoorn klaar in de TomTom, de bagage in pakken en tassen in de bijkeuken, en een stevig ontbijt achter de kiezen begon ik met het opladen. En weer was het van: heb ik nou alles? Een wat warmere trui werd toch maar aan de verzamelde berg met mee te nemen zaken toegevoegd, en toen was het: oppakken, op de motorfiets. De zwaardere spullen waren zoals gebruikelijk in de linker koffer gedaan, het lichtere spul, voornamelijk kleding, in de rechter koffer. De topkoffer, met de slaapzak en de warme trui, werd op de motor gehesen, en ja, daarmee verschoof het evenwichtspunt van de Deauville naar achteren. Een vorige keer was ik er nog van geschrokken, maar nu wist ik: hij wiebelt.

De route die ik voor mezelf had gekozen om naar Collendoorn te gaan liep voor een deel gelijk met de meestal gebruikte route naar het Vechta Treffen. En dat was dus vanaf Ede over de N304 naar Apeldoorn, en daar over de A1 in de richting Deventer. Het ging allemaal als vanaf het spreekwoordelijke leien dakje. Tussen Ede en Apeldoorn was niet te veel verkeer en de zon scheen. Het bos stond er goed bij, met groen en groen en nog meer groen, en vlak voor Apeldoorn kreeg ik ook de heide in alle soorten van paarse pracht nog even te zien.

De A1 bij Apeldoorn, richting Deventer, was in een staat van groot onderhoud. Af en toe waren de rijstroken wat opgeschoven, en was de snelheid iets beperkt naar 90 km/u. Allemaal geen probleem, en ruim voor Deventer was de amper aanwezige verkeershinder al weer verleden tijd.

Nadat de A1 en ik de rivier de IJsel waren overgestoken was ik aangekomen in de provincie Overijsel (logisch toch?) en was het tijd om de A1 te verlaten, en de koers niet zozeer oostelijk, als wel in noordelijke richting te vervolgen. De afslag naar de N348 werd gezocht, en gevonden. Nu was het een stuk door Deventer heen, met verkeerslichten, en kruispunten en meer van dat soort infrastructuur, zoals dat heet. Ook een plotselinge tunnel maakte daarvan deel uit. Maar allemaal geen probleem, gewoon rustig doorrijden met 50 km/u. Want flitspalen stonden er ook wel. Of ze allemaal werkten? Ik voelde er weinig voor om dat uit te proberen..

Maar ergens was het 50 km/u gebied afgelopen en kon het gas iets verder worden opengedraaid, naar een rustige cruise-snelheid van rond de 80 km/u. En dat schoot ook wel lekker op. Een keer of twee was er een tractor die dezelfde kant uitging, maar in beide gevallen gingen die apparaten bij een volgende afslag al weer een andere kant uit. Nee, ik was lekker vlot onderweg naar het Collendoornse CX treffen.

Dat het niet altijd zo makkelijk gaat merkte ik verderop, voorbij Raalte. Net voorbij een verkeerslicht zag ik ver achter me ineens zwaailichten en ik hoorde even later het kabaal van een sirene. Een ambulance vroeg om de vrije doorgang. Nou is de N348 best wel ruim, maar hier was het net even wat smaller. Maar niet te ver voor me was een verhard stuk naast de weg, waar ik de motor heel even kon neerzetten. Het paste precies.

Een eind verderop voegde de N348 zich samen met de N48, en op dat stuk mag ook nog eens 100 km/u gereden worden. Helaas, dat ging niet vanwege een tweetal flinke vrachtwagens die net aan de 80 haalden. Ach, die zou ik vast wel kwijtraken waar ik de N348 zou verlaten, om verder te gaan op de N36 richting Hardenberg. Nee dus. Beide grote jongens reden ook naar Hardenberg. Pas waar ik de N34 nam kon ik weer een beetje doorrijden, maar niet te veel, want bij Hardenberg was het doorrijden afgelopen.

Ik was aan het laatste stukje van de reis naar “De Gasschoeve” gekomen. Een doorgaande weg, een kleine weg, een nog kleinere weg, allemaal keurig vermeld door de TomTom, brachten me aan de ingang van het nieuwe CX treffen terrein.

Coen verwelkomde me bij de inrit, en ik kreeg een plaatsje aangewezen om de Deauville neer te zetten. Wel helemaal achteraan, op de achterste rij, want verschil moet er wezen. Voorzichtig werd de bepakte motor neergezet. Pootje uit. Klaar. Nu eerst even bij komen van de reis. Dat lukte heel aardig bij een kopje koffie, waarvoor ik wel even een eigen mok moest pakken. Die was snel gevonden, en toen was er ook koffie.

Enige tijd later was het tijd voor de inrit foto, en het kwam goed uit dat alles nog min of meer ingepakt op de motor lag. Dat de twee zijkoffers ondertussen leeg waren, was op de foto toch niet te zien. En weer werd de motor op het achterste plekje neergezet. Wat nu?

Ik kreeg in de gaten dat Rembrandt naar Slagharen zou rijden, en misschien kom hij een broodje voor me kunnen meenemen? Dom genoeg was ik vergeten om zelf voor mijn lunch te zorgen. Het was geen probleem, maar het kon wel even duren, zei Rembrandt. Ook goed, ik had nog andere dingen te doen.

Het eerste en grootste probleem was: waar kan mijn tent staan. De van te voren uitgezochte plek leek bestemd te zijn als parkeerplaats voor auto's. Maar er kwam via Coen toestemming om daar mijn tent neer te zetten. Helemaal geen probleem....

Vol goede moed werden de tassen en koffers van de NT gehaald, en op de plek neergelegd. Grondzeil, tent uitpakken en binnen een paar minuten stond mijn tijdelijke onderkomen, bijna klaar. Alleen nog een paar haringen in de grond. Terwijl ik daar mee bezig was stopte er een auto. De bestuurder stapte uit, en vroeg (nogal bars) of ik daar mijn tent wilde zetten. Euh, ja,.... daar leek het wel op. Deze man was het daar niet helemaal mee eens, dat was duidelijk. Maar, zo probeerde ik er tegenin te brengen, er was toch toestemming? Terwijl hij dat ging controleren begon ik maar weer de tentharingen uit de grond te halen. Tja, als het niet mocht. De verwarring steeg, maar niet zo snel als mijn stress niveau....

Even later kwam de man weer terug. Hij had overlegd, en ik mocht daar toch wel blijven staan. Niet dat het mij op dat moment veel uitmaakte, ik was toch al helemaal van de wijs. Het duurde vrij lang voordat iemand me opmerkte, en naar mijn stoel bracht. Een slokje water, en ja, misschien kon ik nu de laatste zaken afwerken. De koffer hier, deze tas daar, slaapzak en luchtbed in die hoek. Iemand kwam me helpen met een verlengsnoer, zodat ik stroom had om luchtbed op te blazen en TomTom en telefoon op te laden. Zo was het plaatje compleet.

Nog best wel in de war voegde ik me bij de anderen. Daar was Rembrandt ondertussen terug van het inkopen doen. En had voor mij twee broodjes meegenomen. Eerst dat dan maar. Na de broodjes was er ook nog een kop koffie, en een plekje om even rustig te zitten om bij te komen. Terwijl ik zat bij te komen kwamen er meer en meer motoren naar het nieuwe CX treffen....

Zo tegen een uur of vijf besloot ik dat het tijd was om me eens in te schrijven voor het hele gebeuren. Twee overnachtingen, en de BBQ. Ook keek ik nog bij de uitgebreide en vernieuwde collectie van de Dutch CX V-twin club artikelen, maar ik had al een motor volgeladen met spullen, en om daar nu nog een trui of polo shirt aan toe te voegen? Nee, misschien een andere keer weer.

En na het inschrijven was het mijn beurt om bij de inschrijving te assisteren. Nu klopte het opgestelde rooster voor de vrijwilligers toch al niet, omdat nog niet iedereen aanwezig was die wel ingedeeld was, maar bij een CX treffen doen we meestal niet moeilijk, en worden de taken overgenomen door wie er toevallig in de buurt is. Het was niet veel werk, inschrijven en parkeerplaats aanwijzen, het was alleen even lastig als er een caravan of camper langs kwam. Want waar laat je zo'n ding nou even? Ook daar werd steeds een oplossing voor gevonden. En om kwart over zeven werd de aanmelding gesloten. Bijna iedereen was er, en die er niet was kon zich de volgende ochtend nog inschrijven.

Toen ik had uitgevonden waar ik de vernieuwde afstreepkaarten (de oude waren niet meer geldig) kon kopen, en dat ook had gedaan, was het tijd voor een klein hapje. Aan de achterkant van het clubgebouw was een snack-loket, waar de culinaire hoogstandjes zoals de klassieke bak friet, een broodje kroket of bami- dan wel nasibal te vinden waren. Avondeten op z'n Gasschoeve's dus.

Ondanks de prettige gesprekken had ik om een uur of tien wel genoeg van deze dag vol met gebeurtenissen en stress. Tijd om de relatieve rust van de tent op te zoeken. Relatieve rust, want amper tien meter verderop stond een koelwagen, en het leek wel of de koeling elke vijf minuten aansloeg, dan tien minuten stond te draaien, en daarna, vijf minuten later, weer opnieuw begon. Dat was nog niet zo hinderlijk, beetje vergelijkbaar met een scheepsmotor, vroeger, aan boord bij mijn oom op de Rijnvaart.

Onder de aanmeldtent hadden twee of drie CX-ers het zich makkelijk gemaakt. Mijn idee, dat het muurtje en het gebouw de meeste gesprekken wel zouden blokkeren was prima, maar laten die CX-ers zich nu niet achter het muurtje bevinden maar in de directe zichtlijn, dus ook geluidslijn, met de tent bevinden. Toch viel ik redelijk snel in slaap....

Totdat er iemand jarig was, en dat mocht de hele buurt weten, dus ik ook. Zoveel feestvreugde, daar hielp niets tegen, geen gebouw of muurtje of wat dan ook. Maar ik was nu wel goed wakker. Nou ja, dan maar eens kijken of ook hier een korte douche zou helpen om weer in slaap te komen. En ja, dat ging redelijk goed.

Terug bij de tent was er een minder prettige verrassing. De USB lader die ik meegenomen had, had de geest gegeven. Wel was de telefoon al een flink eind opgeladen, maar het was nog niet helemaal vol geladen. Morgen verder kijken. Nu eerst slapen...

Maar de slaap wilde niet komen. Wat wel kwam was het moment dat ik toch echt even iets dringends moest doen. En er was maar 1 toilet beschikbaar..... Na een paar minuten wachten werd er maar een plekje opgezocht bij de tenten vandaan. Het luchtte wel op, dat wel.

Traag regen de minuten zich aaneen tot kwartieren, en de kwartieren tot uren. Soms leek het erop dat ik even kort geslapen had, maar net zo vaak dacht ik dat er minstens een half uur voorbij was, terwijl het klokje zei dat het net vier of vijf minuten was.

Maar ergens viel ik toch in een onrustige slaap........