Vechta 2012, zaterdag | |
|
|
|
Het lijkt wel een gewoonte, bedenk ik me, als ik om half zes wakker
wordt. Ik heb lekker, en lekker warm geslapen, en het kussentje heeft
zich uitstekend gehouden. Maar toch al wakker, en wat ik ook probeer, de
slaap wil niet meer komen. En ja, wat de je dan? Ik ga dan douchen, en
op die manier fris aan de dag beginnen. Een kwartiertje later
(het kan ook een half uur geweest zijn) sta ik weer buiten de douches. Zo, en nu?
Nu is het tijd voor wat fotootjes vindt ik. En ook voor een snelle
telling van de aanwezige CX-en en andere motoren.
Ik kom tot het respectabele aantal van 186 Honda CX-en en CX-achtigen, en ruim 80
andere typen en/of merken. Niet zoveel als eerdere jaren, maar dat kan
ook liggen aan het weer, en het EK, en misschien wel aan beiden.
| |
 ... Honda CX en GL ... | |
|
Maar goed, nu het grootste gedeelte van 'Vechta' nog slaapt, ga ik ook maar
even kijken of de slaapzak nog lekker ligt.
| |
|
Kennelijk wel, want om kwart voor acht wordt ik weer wakker, en na een
partijtje uitrekken en geeuwen voel ik me weer een heel ander mens.
Beter misschien niet, maar wel anders. En trek heb ik ook wel. Gelukkig
is het nu acht uur, dus mag ik aansluiten in de rij voor het ontbijt.
Nu er minder bezoekers zijn is de rij ook korter. Maar, als ik in redelijke
mate mezelf voorzien heb van verse broodjes en beleg en koffie,
kijk ik even in het rond. Ondanks een kennelijk lagere opkomst zijn de
aanwezige tafels en banken kennelijk allemaal al 'bezetzt' door onze
Duitse gastheren. Ik kijk dat twee tellen aan, en met de minder goede
ervaringen van alle vorige ontbijt-bij-Vechta's in het achterhoofd is
het besluit snel genomen. Ze bekijken het maar. Bij het kampvuur, wat na
deze nacht nog steeds zacht nasmeult, is ruimte zat.
| |
|
Een bank wordt mijn tafel, een lagere bank mijn zitplaats. De zon komt er
een beetje bij, en het ontbijt smaakt prima. Meer Nederlanders vinden
hun weg naar deze provisorische eetzaal. Het enige wat een beetje
hinderlijk is, is de rook van het vuur, die, dwalend in de wind, de
ene keer hier, en een andere keer weer daarheen drijft. Het draagt bij
aan de authetieke Vechta-beleving, denk ik maar.......
| |
 ... provisorische eetzaal ... |
 ... dwalende rook ... |
|
Na het ontbijt kijk ik eens op de klok, die aangeeft dat het tijd is voor mijn
'koffie-afspraak' met Beussie. Hij is nauwelijks wakker, maar heet me toch
welkom in zijn camper-bus-tent, en verdwijnt dan om water te halen. De koffie
wordt gemaakt, en een gezellig koffie uurtje volgt, zeker als Michael ook nog
even langs komt.
| |
|
Na het koffie uurtje loop ik wat rond, maak met deze en gene een praatje, kijk
hoe Michael de knipperlichten op de Goldwing van Coen veranderd, laat de accu
van de camera opladen, kortom, ik keutel wat rond. Totdat ik merk dat ik van
al dat gekeutel, en van de uurtjes slaap die ik toch gemist heb, best wat moe
aan het worden ben. Daarom wordt de tent opgezocht, en op de slaapzak liggend,
want het begint al lekker warm te worden, doe ik nog even een
schoonheidsslaapje. Wakker geworden gaat het gewoon verder, met een praatje
links, een frisdrankje rechts, gewoon ontspannen nietsdoen.
| |
|
We gaan, zo wordt besloten, naar Dämme aan de Dümmersee, om vanaf daar de
algehele toertocht terug naar Vechta mee te rijden. Wel moeten we langs het
tankstation, niet alleen omdat sommigen willen tanken, maar ook omdat er
lampjes voor de nieuwe knipperlichten van de Goldwing nodig zijn. Ik vertrouw
alleen het weer niet zo, en doe voorzichtigheidshalve toch maar de regenbroek
aan.
| |
|
Niets staat het vertrek naar Dämme in de weg. Lieke, Chantal, Willem, Michael
en Coen maken deel uit van de groep, die nog een paar andere deelnemers heeft.
Voorop rij ik, en ik volg de TomTom, die me het vorige jaar ook al zo netjes
en op tijd naar de Dümmersee heeft gebracht. Maar er zijn er aan aantal die
eerst willen tanken, dus in plaats van linksaf, gaan we rechtsaf, naar het
Aral-station in Vechta.
| |
|
Als degene die dat willen hun machine weer vol hebben zitten met benzine, en
de lampjes voor de Goldwing zijn geplaatst, gaan we echt op weg. TomTom wijst
braaf de weg die ik ook wil gaan, dus daar is geen probleem. Ook als we de weg
opdraaien in de richting Diepholz gaat alles van het spreekwoordelijke leien
dakje. Totdat.....
| |
|
Voorop in zo'n stoet krijg je geen waarschuwing van de man voor je, want die
is er niet. Ineens komt er een windvlaag van rechts, die mij met motor en al
een zwiepert naar links laat maken. Da's wel even schrikken, maar zonder
tegenliggers is er niet zoveel aan de hand, nu ik bijna op de verkeerde
weghelft zit. Het is wel een aanduiding voor het verdere verloop van de reis,
want de wind blijft eigenlijk continu waaien. Het voordeel daarvan is wel dat
er weinig echte vlagen zijn, maar het is zwaar werken. Achter me zie ik af en
toe een andere motor ook wat moeite hebben met de wind, en ik hou de snelheid,
voor mezelf maar ook voor anderen, aan de lage kant, en kom niet boven de 80
uit. Ervaren rijders passen zich in zo'n situatie aan bij degenen die er meer
moeite mee hebben. De wind blijft aanhouden, en komt eerst van rechts, dan van
voren, en dan,op het laatste stuk weer van rechts. Maar dan zijn we er ook
bijna.
| |
|
Met een innerlijke zucht van opluchting rij ik het laatste stukje naar de
verzamelplaats, en zoek op het eerste de beste parkeerterrein een plaatsje
uit. Zij-standaard uit, en dat is dat. Naast en achter me komt de rest van de
groep tot stilstand, en parkeert de motor. Lieke, die door een auto-ongeluk
lang niet heeft gereden, en nog steeds last heeft van de gevolgen van het
ongeluk, en Chantal, die niet zo lang haar motor rijbewijs heeft hebben het op
dit stuk, met al die wind, zwaar gehad. Maar ook meer ervaren rijders als Coen,
en in mindere mate ikzelf, ook wij vonden het een flink stukje wind op de weg
hier naar toe.
| |
|
Maar nu we hier staan te kijken komt er iemand naar ons toe. De verzamelplaats
voor de toertocht is nog een aantal meters verder, op de volgen de
parkeerplaats. Dus stapt iedereen weer op, en rijden we nog wat verder voordat
we weer parkeren. Nu zijn we er echt, hoop ik. Jas uit, regenbroek uit, en bij
het toilet van het restaurant even gevolg geven aan de roep van de natuur. Zo,
dat lucht op.
| |
|
Ik vind de anderen terug bij een tafeltje, waar zij zich buigen over de vraag:
een ijsje, of een visje. De meningen lopen uiteen, en ik kies voor een ijsje.
Tijdens het wachten op het vertreksein wordt er wat gekletst, kennissen
begroet en foto's gemaakt, en zo gaat de tijd verder.
| |
 ... verzamelplaats ... |
 ... een ijsje ... |
|
Kaithlyn wil bij mij achterop op de “Rode Rakker” tijdens de terugweg, en er
wordt opgemerkt dat Lieke haar handen dan vrij bij eventuele windstoten. Ik
hou de opmerking dat het al minder waait voor me, want ik vind het best leuk,
een keertje met zo'n passagier te rijden. Dus dat is geregeld.
| |
|
Tegen drieën worden de eerste motoren gestart. De afspraak is dat Coen voor
Lieke, en ik daar weer achter ga rijden. Het kost wat moeite om precies zo uit
te komen, want natuurlijk willen al die motorrijders tegelijk weg, maar het
lukt, ook omdat ik het even netjes aan een Duitse rijdster vraag, die mij
daarop vriendelijk laat voorgaan.
| |
|
Dus we zijn op weg. Bij de eerste bocht staat Theo van U. foto's te maken van
de passerende motoren. Hand opsteken, heel even, en dan de bocht door. De weg
naar het terrein van de BDKJ is dezelfde als het laatste jaar, en heeft voor
mij weinig verrassingen. Ook de wind is een stuk minder geworden. Bij het
verkeerslicht wat het vorig jaar voor een probleem zorgde staat nu de
motoragent, die tot hier aan toe voorop heeft gereden. De overige rotondes en
afslagen worden zonder problemen genomen. Het blijft toch apart, om zomaar
door rood te kunnen rijden, en overal voorrang te hebben.
| |
|
Bij de ingang staat een bekend figuur te kijken naar al die motoren die het
terrein oprijden: Frans Brinkcx. Toeteren, zwaaien, en we zien elkaar straks
wel weer. Eerst moeten de motoren allemaal weer op hun plaats gezet worden op
het grote middenterrein. En als dat karwei geklaard is vind ik het tijd om
even de tent in te duiken, even bij komen van de belevenissen.
| |
|
Terwijl ik wat lig te doezelen in de tent hoor ik Michael ineens zeggen dat
het touwtrekken gaat beginnen, en of er nog een Nederlands team is. Nee,
eigenlijk niet, maar ter plekke wordt een touwtrekteam samengesteld, en meteen
daarna hoor ik iedereen weggaan, naar het touwtrekken toe.
| |
|
In mijn beleving zijn ze ook vrijwel gelijk weer terug, maar dat komt omdat ik
even heb geslapen. En nog steeds heb ik niet veel zin om de ogen open te doen,
en luister ik maar naar de flarden van de gesprekken die ik zo nu en dan opvang. Na
een tijdje vind ik dat ik niet langer kan blijven liggen, en kruip de tent
weer uit om me bij het gezelschap te voegen. Het wordt een genoeglijk uurtje.
| |
|
Een half uur voor de prijsuitreiking komt één van de organisatoren naar Coen
toe. Het verhaal wat hij houd komt er op neer dat Theo van U., de 'coach' van
het Dutch-CX touw-trek-team, een klacht heeft ingediend bij de touw-trek
commissie, en na overleg met de internationale touwtrekbond in Geneve (ahum)
is de klacht gegrond verklaart. Bij de laatste wedstrijd, de finale, stond een
Duitser, geen deelnemer aan het trekken, en geen coach, in het vak van de
Nederlanders het andere team aan te moedigen, en Theo's opmerking was dat de
Dutch-CX-ers zich daardoor niet goed konden concentreren. Derhalve:
diskwalifikatie van het Duitse team, en dus zijn de Nederlanders kampioen
touwtrekken. En of iedereen maar bij de prijsuitreiking wil zijn. Danke schön.
| |
|
De prijsuitreiking is dit jaar een kwartiertje eerder dan andere jaren, want
“der Manshaft” speelt straks de eerste wedstrijd op het EK. Een
hartelijk welkom, en een kort moment stilte voor degenen die niet meer
onder ons zijn en nu “op een hemelse CX rijden.” Dan komen de prijzen aan de
beurt. En zoals elk jaar heeft de organisatie weer een reeks uiteenlopende
prijzen en categorieën gevonden. Het is altijd weer een verrassing welke
prijzen de organisatie deze keer heeft bedacht.
| |
|
Een bijzondere prijs gaat naar de ontwerper en bouwer van de Wing-o-lator, een
rollator met een GL kuip er op. Metertjes voor de snelheid, bloeddruk, alcohol
promilage en dergelijk maken het geheel af. En natuurlijk niet te vergeten de
p[lek voor het bier, en de urinaal.... Een CX voor de erg ouderen onder ons,
en laten we hopen dat we die nog heel lang niet nodig hebben.
| |
|
Dan een verrassing, tenminste voor de meesten. De winnaars van het touwtrekken
is niet een Duits team, maar het Nederlandse team van Captain Coen. Ook
Michael, die de uitleg van de organisatie heeft gemist is verrast. Met een
paar woorden leg ik de situatie uit, en dan moet hij al naar voren voor de
medaille. Voor de tweede keer gaat de prijs voor het touwtrekken naar
Nederland!
| |
 ... eerste prijs touwtrekken ... | |
|
Er is nog een prijs voor de man die van veel activiteiten de betaling regelt.
Hoe het precies zit ontgaat me, en Coen's vertaling heeft het over andere
dingen als dat ik in het Duits begreep. Maakt ook niet zoveel uit. De man is
er blij mee.
| |
|
Dan een prijs die naar veel CX-en hier zou kunnen gaan, een prijs voor de
motor met het grootste opknap-potentiaal. Als de motor voor het podium gereden
wordt is te zien dat er hier en daar best wel iets aan gedaan kan worden, maar
ja, dat kun je van erg veel motoren hier zeggen.
| |
|
De volgende prijs is voor de CX met de mooiste velgen. Die gaat naar een 'E'
model waarvan de velgen inderdaad prachtig zijn gespoten. Dit wordt gevolgd
door een prijs, nu niet voor 'het mooiste (CX) kontje', zoals vorig jaar, maar
voor de mooiste voorkant. Maar als de man het T-shirt aandoet laat de blik op
man's bierbuik me hopen dat de voorkant van zijn CX mooier is als zijn eigen
voorkant......
| |
 ... grootste opknap potentiaal ... |
 ... met de mooiste velgen ... |
|
DE prijs van de avond 'Pumpe 2012' gaat naar een vrijwel originele CX500
Turbo. En dat valt aan de kant van sommige Dutch-CX-ers toch wat tegen, want
zij zijn in het bezit van een minstens zo mooie, en minstens zo originele
Turbo. Maar de jury heeft gesproken, en er is niets aan te doen.
| |
|
Dan is het officiële gedeelte afgelopen, en na de afscheidswoorden van de
organisatie gaat een ieder zijns weegs. De ene naar het kampvuur, een ander
naar het bier, en weer anderen gaan in groepjes nog even 'brommers kieken',
zoals sommige zouden zeggen. En er zijn er zelfs die naar het voetbal
gaan kijken.
| |
|
De avond gaat langzaam voorbij, een zanger zingt liedjes op het podium, en de
sfeer is goed. Het is laat, al erg laat zelfs, als ik de tent opzoek, en de
slaapzak inschuif. Slapen lukt niet meteen, vanwege het feestgedruis op de
achtergrond, maar ook dat wordt langzaam minder, als de avond in nacht
veranderd, en de sterren hun schijnsel laten vallen over een steeds leger
wordend feestterrein...........
| |
|
| |
|
| |