Tegen een uur of zeven was ik weer wakker, kennelijk stond mijn innerlijke
klok nog op werktijd ingesteld. En omdat ik niet meer in slaap kon komen werd er een
beginnetje gemaakt met de inpakken van de spullen. Dit moest hierin, dat kon
daarbij. Binnen een half uur was alles weer min of meer netjes ingepakt. Maar
ergens klopte het niet, en het volgende half uur werd gevuld met open maken,
controleren en weer inpakken van de diverse tassen en koffers. Nu klopte het,
en met een nauwkeurige blik in het rond verzekerde ik me ervan dat er er
niets was blijven liggen wat eigenlijk toch weer mee terug naar huis moest.
Hoog tijd om te kijken hoe het met het ontbijt stond.
|
... min of meer netjes ingepakt ...
|
De rijen bij het ontbijt-buffet waren ook vandaag vele malen korter dan de
eerste keren dat ik op Vechta was. En ook bij de tafels was er gewoon ruimte
om je bordje en kopje koffie neer te zetten. Weer een teken dat het toch wel
wat minder werd met de bezoekers aantallen. Eenmaal aan tafel gezeten werd er
over de terugreis nagedacht. Niet teveel, want het eten was, zoals
gebruikelijk, goed, en het gezelschap, van diverse Dutch CX-ers ook. Maar
er moest ook nog ergens een groepsfoto
gemaakt worden, en meestal is dat pas rond een uur of tien. Een prettige
verrasing was het dan ook toen rond een uur of negen, toen ik juist aan mijn
laatste koffie was begonnen, de oproep kwam om toch vooral zo snel mogelijk
te verzamelen bij het spandoek in verband met de groepsfoto. Nu al? Ja nu
al. Zoals gewoonlijk duurde het even voordat iedereen er was, maar voordat ik
de koffie op had werd de groepsfoto gemaakt. En daar zat ik dan, met koffie in
de hand......
|
... onder het spandoek ...
|
Na de groepsfoto was het tijd voor het opladen van alle tassen en koffers op
de CX, en het grote afscheid nemen van iedereen. Zoals gebruikelijk zou mijn
terugreis solo gaan. En de route, ach, dat werd onderweg wel duidelijk. De
gewenste route via de '213' kreeg ik weer niet helemaal goed uit de TomTom, en
dus werd het gewoon de snelweg naar Nederland toe. Het werd een redelijk
gebeurtenisloze en rustige reis. De snelheid was betrekkelijk laag, veel
harder dan honderdtwintig heb ik niet gereden. Nee, honderd – hondertien km/u
was net lekker om op te schieten, met het verkeer mee, en niet snel genoeg om
steeds moeilijke toeren uit te halen.
|
In Nederland moest er wel een tankstation gevonden worden, want het Rakkertje
kreeg dorst. Mijn besluit om zelf ook even wat te nemen werd door het gebrek
aan vriendelijkheid van de tankstation-bediende in de kiem gesmoord. Dan
niet......
|
Een dik uur later zette ik de CX weer stil, op het vaste plekje achter het huis. Dat
was dan Vechta 2018. Wat zou de volgende rit zijn ?
|
|