vechta16

Vechta 2016, Zaterdag

Proloog Dag 1 Dag 2 Dag 3

Het was min of meer koud geweest, deze nacht, en dan is het wakker worden ook een probleem. Maar toch, na een eerste blik uit de tent met een warrige en slaperige kop leek het zowaar een fraaie dag te worden, met zon en redelijke temperaturen. Wat gaan we doen vandaag, was de vraag.
Eerst maar eens het ontbijt. Ik zat nog niet lekker in m'n vel, merkte ik bij de ontbijtrij. Toch lukte het om broodjes en koffie te krijgen, en een plekje te vinden. Niet bij de gebruikelijk ontbijttafels, die waren allemaal bezet door onze Duitse gastheren, maar aan het kampvuur, iets minder aangenaam, want daar woei af en toe nog een vlaag as over, bijdragend aan de originele Vechta belevenis.
Ik moest er even uit, merkte ik wel, eventjes gewoon lekker rustigjes aan helemaal niets moeten. Het koffieuurtje bij Beussie, hoe prettig ook, werd afgezegd, en ik pakte het dikke pak, de sleutels en de tanktas. Hoog tijd om eventjes wat anders te doen. Op de TomTom werd de route naar Bourtange opgezocht, en dat was dat. Nog even een paar zijdeksel bewonderaars te woord staan, en toen was ik weg, op weg naar Bourtange, over onbekende wegen.
Het verhaal van de rit naar Bourtange is elders te lezen.
Uren later, ongeveer om kwart over drie, na een bezoekje aan Bourtange, kwam ik weer op de Moorkamp terug. Bourtange kon nu van mijn dertien-in-het-dozijn lijstje afgestreept worden. Ik plaatse de CX weer op dezelfde plek als waar in hem deze ochtend had gestart. Zo te zien was er een groot aantal motoren vertrokken naar de Dummersee, om vandaar in kolonne terug te rijden.
Bij de Beusmobiel trof ik Chantal en Beussie, die elkaar gezelschap hadden gehouden op het vrijwel lege Vechta terrein. Ik besloot, nadat ik de warme spullen in de tent had gemikt, om erbij te gaan zitten. Al babbelend en cola-drinkend (de anderen hadden wat sterkers) verstreek de tijd, totdat er een hele rij motoren langsreden: de Dummelsee-gangers kwamen terug. Binnen de kortste keren was de rust verdrongen door vrolijke gezelligheid, waarbij bier en sterke verhalen om de meeste aandacht streden.
Aandacht was er ook voor het zijdeksel. Steeds als ik naar mijn CX keek, waren er mensen die vol aandacht het zijdeksel bekeken. Foto's werden gemaakt en het commentaar was ook uitermate positief. "Ein Tolles Idee", "Wie kommt man darauf", "Schönn gemacht" waren het meest gehoord. Ook was er iemand die vroeg of ik een foto wilde maken bij de geboorte van deze nieuwe CX......
... aandacht ...	... foto gemaakt ...
Voor de middag waren er twee spellen georganiseerd. Bij het eerste spel moesten de deelnemers een band vanaf een meter of vier tussen de achtervork van een CX zien te rollen. En dat viel niet mee, hoewel er toch een aantal in slaagden om het meer dam één keer voor elkaar te krijgen.
Bij het tweede spel waren drie teams van zes personen die een helm moesten doorgeven. Eerst over het hoofd, dan tussen de benen door, en om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken, de derde keer om en om, hoog-laag-hoog etc. Het was allemaal wat chaotisch, maar was de drie deelnemende teams wist het vrouwenteam twee van de drie wedstrijden te winnen, en daarmee waren zij de kampioenen van het helm-doorgeven.
... een band rollen... .	... helm doorgeven ... foto Chantal
Om half acht was het tijd voor de toespraakjes, de prijsuitreiking en niet in de laatste plaats de verloting van die mooie zwarte Silverwing. Maar zoals altijd werd eerst een paar momenten stilte in acht genomen voor degenen die niet langer onder ons waren. Het was weer indrukwekkend hoe heel even een stil moment viel over dat gewoonlijk zo van leven bruisend feestterrein.
Daarna nam de spreker weer het woord, en een van de eerste dingen die gebeurde was dat er vermelding werd gemaakt van een bijzonder zijdeksel, waar op een originele manier iets ingebouwd was en of “HansV” maar zo vriendelijk wilde zijn om eventjes naar voren te komen. Naast de complimenten mocht ik ook een kruik "Gullemeister" in ontvangst nemen.
... een kruik Gullemeister ... foto Coenox
Er was iemand aanwezig die een aantal jaren geleden een boek over de CX had geschreven. En iemand anders kreeg dat boek uitgereikt, voorzien van een verse handtekening van de schrijver. Een T-shirt met de vermelding "Big Spender" was er voor een donateur, en een ander T-shirt met "Schrauber" was er voor iemand die altijd met raad en daad klaar stond om mede CX-ers te helpen.
Ook dit jaar was er weer de uitverkiezing van "Pumpe 2016". En nogmaals werd verteld dat het niet om de mooiste ging, of de origineelste, of zelfs maar om de netste CX/GL. Nee, het was gewoon de CX die het meeste indruk had gemaakt op de jury, en dat was dit jaar een omgebouwde CX, een caferacer.
En toen begon de verloting. Vijf prijzen en prijsjes waren er. De 5de prijs was een model-turbo, zoals ook achter mijn zijdekseltje te zien was. De 4de prijs een bouwpakket, en de 3de en 2de prijs een onderhoudspakket, met lucht- en oliefilters en dergelijke. En toen werd het spannend, want wie van de aanwezigen had lootje 'rood 62'? Wie had er die zo mooie GL500 gewonnen?
Er kwam geen stoere motorrijder naar voren, geen kerel van stavast, geen branie met een air van 'ik heb die motor'. Een kleine Franse vrouw van amper 1 meter 60 stapte tussen de rijen uit, haar handen voor het gezicht geslagen, en het hoofd schuddend, totaal in ongeloof dat dit haar ten deel was gevallen. Het koste haar moeite om de prijs in ontvangst te nemen en het leek wel of ze het nog steeds niet kon bevatten dat deze Silverwing nu van haar was. "Aber ich hab kein Führerschein" wist ze uit te brengen. Ondanks het gebrek aan rijbewijs, en ondanks de vele tranen van geluk moest ze toch op haar nieuwe motor plaatsnemen, en in elk geval even de startknop gebruiken. Een mooi moment, en ik was niet de enige die vond dat deze motor heel goed terecht gekomen was.
... het niet kon bevatten ...
Nu was er toch een probleem ontstaan. Beladen met eer had ik die kruik "Gullemeister" in ontvangst mogen nemen, een litertje kruidenbitter of zo. Maar alcohol en ik gaat nog steeds niet samen. Wat doe je met een liter van dat spul? Meenemen naar huis? En dan? Goede raad is duur...... "Uitdelen op de stamtafel" werd er geroepen, maar de stamtafel was nog weken verder. Toch wel een idee. Uitdelen, aan de mede Dutch CX-ers leek me passend. Immers, zonder de club had ik dit nooit meegemaakt en had ik ook geen reden gehad om het zijdeksel zo te wijzigen.
Coen werd met deze opdracht opgezadeld, maar onder de voorwaarde dat de lege kruik weer bij mij terecht zou komen. Met de kruik onder de arm vertrok Coen voor deze belangrijke opdracht. Beleefdheidshalve dronk hij elke keer dat hij uit de kruik een rondje schonk ook een slokje mee. Het was een zware taak, maar iemand moest het doen.
De muziek deze avond kwam van een bandje wat in SJK ook al twee maal was opgetreden, the Good, the Bad en the Ugly. Deze jongens maakten muziek, zonder versterkers, zonder een berg elektronica, gewoon muziek. Meezing liedjes, die zowel in het Duits als ook in het Nederland mee te zingen waren. En als je, zoals ik, na het tweede couplet de tekst niet meer weet, dan is er altijd nog de mogelijkheid om mee te neuriën.
... deze jongens maakten muziek ... foto Coenox
De organisatie had, ter ere van het twintigste treffen, een vuurwerkshow georganiseerd. Het vuurwerk zou van achter de gebouwen afgestoken worden, en het best zichtbaar zijn vanaf het parkeerveld. Fijn om te weten, als er dan toch een vuurwerkshow is, wilde ik het zien ook.
Een erg luide knal kondigde het begin van het vuurwerk aan. Tijd om een plekje op te zoeken. Naast het parkeerveld vond ik een plekje op een bankje om het een en ander goed te kunnen zien. En net had ik me daar geďnstalleerd of daar kwamen Werner en Chantal haastig aangelopen op weg naar hun tent. Ze hadden twee honden in de tent, en honden en vuurwerk is over het algemeen geen goede combinatie.
Het vuurwerk begon, en fonteinen, sterren en vuurbloemen sierden de lucht in wit, goud rood en blauw. Dit alles vergezeld van een serie daverende explosies die tussen de donkere bomen echoden. Na het vuurwerk ging ik weer bij het kampvuur zitten. Niet dat het koud was, nee, maar het was daar gezelliger als helemaal alleen op een bankje naast mijn motor. En het bandje met echte muziek was hier beter te horen.
... sterren en vuurbloemen ...
Maar ik zat nog niet lang of Stephanie kwam ons waarschuwen dat Chantal weg was, op zoek naar één van de honden die, net voordat Chantal en Werner bij hun tent aangekomen waren, bang van het vuurwerk over het hekje gesprongen was, en het duister was ingevlucht. Caro, zo heette de hond, was een logeerhond en had zich tot dan toe voorbeeldig gedragen. Maar het vuurwerk was toch wat te veel geworden. Nu was de hond verdwenen, en Chantal was ook verdwenen, op zoek naar haar hond.
Zaklantaarns werden opgezocht en een aantal Dutch CX-ers bleef op het terrein zoeken naar de hond, een andere groep ging op zoek naar Chantal. Na ruim drie kwartier was Chantal wel gevonden, maar de hond nog niet. Veel meer konden we niet doen zolang het donker was. De meesten van de zoekgroep, waaronder ikzelf, gingen slapen. Maar na een half uur werd ik ergens van wakker. 'Caro!!' klonk het luid, en nog een keer: 'Caro!!'
Caro had op eigen gelegenheid de weg terug gevonden en de opluchting in Chantals stem was niet mis te verstaan. Het was niet nodig om de tent uit te gaan, alles was nu weer in orde. En met die gedachte viel ik in een diepe slaap.......

Proloog Dag 1 Dag 2 Dag 3

Terug naar de Motorpagina